from the corner of the world

 İli ilə calayıb 2022-ci ili qarşılayırıq.. Dünya olaraq çoxumuzun duyğuları isə donub və 2020-ci ilin mart ayında qalıb, o günlərdə ki, yad insanlarla yaxın olmaq, xəstələri ziyarət etmək, toy və hüzür yerlərinə, insanların çıx toplaşdıqları məkanlara rahat getmək adi hal idi. Amma indi beynimizdə özümüzə "görəsən?" sualını vermədən olmur. Əlbəttə, axı böyük hadisələr insan həyatına təsir etmədən yan keçə bilmir. 2021-ci ilə baş verənlərin, hiss etdiklərimin hamısını tək-tək sadalamaq istəmirəm. Amma mənim üçün fiziki, mənəvi, daxili böyük bir təmizlənmə ili oldu. Bu təmizlik mənim həyatımda və ətrafımda yer açdı. Yenilikləri qəbul etməyə hazıram, və tam hazır olana qədər də bu yolda getməyə razıyam :) Balaca balalarım bir yaş da böyüdü, oğlum beş, qızım isə bir yaşını qeyd etdi. Mənim sevimli kitablarıma gələndə, ötən təcrübəmdən də məlum olduğu kimi evimizdən körpə nəfəsi gələndə mənim kitablarım qısa müddətlik öz rəflərinə çəkilirlər. Əslində bu il 8 kitab oxumağı planlas

5 aylıq fasilədən sonra nəhayət ki, yeni yazımı yazmaq gəldi ürəyimdən... İnsanın həyatında bir məqam olur ki bu sadəcə durğunluq, depresiya, dərinə enmə, özü ilə, daxili ilə başbaşa qalmaqla keçir.. Məncə məhz bu məqam insanı bir az daha kamilliyə və özünü tanımaya gətirib çıxarır. Bu həmin məqamdır ki, insan həyatındakı səhvlərdən və başına gələnlərdən nəticə çıxarır. Lakin bunu hər insan görə bilirmi?  2020-ci ili qarşılayanda nələrsə həmişəki kimi getmirdi, xatirlayıram. Əslində ətrafımda hər şey var idi, istədiyim və başqasının belə arzulardığı hər şey, amma hiss edirdim, bu o deyildi, bu olmaq istədiyim və daxilimin rahatlıq verdiyi məqam, an deyildi, bu bayram bayram deyildi.. Mənsə həmin gün saat 00:00-da başıma gələcək hər şey üçün badə belə qaldırmışdım :)  sanki hər şeydən qabaqcadan xəbərdar idim. Sanki yeni pandemiyanın sağlığına içirdim :D  Bəli, artıq yarım il keçib ki, 2020-ci ili necə keçirdiyimizi ümumdünya olaraq dərk edə bilmirik. Yaxınını itirənlər, xəstəlikdən qo

Donmuşam.. Donduğumu hiss edirəm, ev isti olduqca, mənim ruhum ruhsuzlaşır sanki və donuqlaşır. Özümü, necə deyim, rəngsiz şəkil kimi hiss edirəm bəzən, hər yerim ağ-qara rəngdə, amma ürəyim qırmızı rənglə rənglənmiş... Bəzi hadisələrin yanından keçəndə və ya müşahidə edəndə rənglənirəm amma uzaqlaşan kimi yenidən ağ qara rəngə çevrilirəm.. və ya hansısa əşyaya toxunanda, ya da kimləsə danışanda və ya bir musiqiyə qulaq asanda, şəhərin hansısa küçəsindən keçəndə qızınıram elə bil, rəngim insan rənginə çevrilir. Qısa an kəsiyində. Amma sonra yenidən rəngsiz biri, rəngsizləşən mən... Söhbət heç də bədbəxt, ümidsiz, arzusuz, gələcəyə inamsız olmaqdan getmir. Məsələ burasındadır ki, yetəri qədər ümidli, arzularla dolu və gələcəyə o qədər inamlıyam ki.. Amma hardasa bir yerdə sıxıldığımı, özüm olmaqdan, olduğum kimi olmaqdan çıxdığımı hiss edirəm. Donuram... Ev isti olduqca, mənim ruhum donur. Mənim rənglərim solur. Amma qayıda bilməzmi heç nə əvvəlki rənginə? ..rəngsazım gələ bi

3 günə sığdırdıq Kiyevə olan səyahəti. Beynəlxalq dildə desək "business trip" olsa da şəhərin maraqlı və əsas görməli yerlərini gəzə bildik. Kiyev haqqında təssüratlarım isə tam şəkildə aşağıdakılardır: Havası təmiz şəhərdir.. Yamyaşıl şəhərdir.. Dnepr çayı sahili şəhərdir.. Qədim şəhərdir.. Cavan şəhərdir.. Rəngbərəng şəhərdir.. Ruhu olan şəhərdir.. Problemləri olsa qayğısını buraxa bilən şəhərdir.. Sabahlara inanan şəhərdir.. Keçmişi unutmayan şəhərdir.. Tarixini qoruyan şəhərdir.. Gözəl qızlarla dolu şəhərdir.. Azad şəhərdir.. Avropanı və Soveti özndə birləşdirən şəhərdir.. ..şəhərdir mənim şəhərimdən fərqli, çox fərqli. səfərlərdə görüşərik....

Bu kitabı düz 3 ilə bitirdim desəm heç də yanılmaram :) Məsələ onun maraqsız olmağında və ya qəliz yazılmasında deyil. Çox maraqlı və olduqca oxunaqlı kitabdır. Sadəcə bəxtinə 3 il oxumaq yazılıbmış yəqin. Əsərin qəhrəmanı gəzgin olub Granadada doğulub Romada yaşlanıb Tunisə qaıydan Həsən kimi o da Türkiyədən sifariş olunub Amerikada oxunub amma Bakıda bitib. Əsər 14cü əsrdə yaşamış Həsənin uşaqlığından yaşaya yaşaya gördüklərindən, yaşadıqlarından bəhs edir. Maraqlı yazılış dili, məlumatlarla dolu səhifələri, insanı o dövrə, keçmiş əsrlərə aparan hadisələri Maaloufun yazı üslubudur. Çünki onun "Səmərqənd" əsəri də Afrikalı Leo kimi eyni  təəssürat oyatmışdı məndə.  Bir məsələ də var ki, son zamanlar əsərlərin sonluqlarına birmənalı yanaşa bilmirəm. Sanki nələrisə yarımçıq hiss edirəm, sanki əsərin sonluğu gözlədiyim kimi tamamlanmır. Yəni şərt deyil məzmun baxımından mən düşündüyüm kimi bitsin, amma maraqlı əsərlər sadə və ürəksıxıcı sonluqla bitəndə mən birtəhər oluram

Bəzən insan bir ay ərzində nə elədiyini düşünür. Nəinki bir ay, başımızı balışa qoyanda gecələr belə bu hesabatı öz özümüzə veririk. Mən isə son illərimə baxsam elə də vau deyə biləcəyim şeylər etməmişəm, bu bir kənara hətta əvvəllər özüm üçün rutin halına saldığım vərdişləri belə yadırğamışam. Hər gün eyni şablon şeyləri yaşamış, öz həyatıma xüsusi diqqət ayırmamışam. Səbəbini desəm əslində günahkar özüm, özümün təmbəlliyim və ya dəyişimi doğru qəbul edə bilməməyim olub ona görə də susmağı üstün tuturam niyəsini düşünəndə. Susuram deyəndə iç səsim bilir sadəcə yazmaq istəmirəm.. Amma istədiyim başqa şeydir, məsələn istəyirəm yanvarın bu sonuncu gecəsi 31 günə sığışdıra bildiklərimdən danışım bir az. Bu ay mənim üçün o qədər sakit və harmoniya içində keçib ki, hər şeydən əvvəl bunun üçün şükr edir və minnətdarlıq duyuram. Yeni il və ad günüm haqqında uzun uzadı yazmışam :) ondan sonra isə yeni başlanğıclar etmişəm. İndi isə günlərimi vərəqləyərək yenidən yanvarın əvvəlinə qayıdır

Yenidən blogumda yaza biləcəyim mövzular tapmağıma çox sevinirəm. Deməli, bunun üçün nələrdənsə başlamaq, nəyinsə ucundan tutmaq lazım imiş. Yazılarıma qayıtmazdan əvvəl yarım qoyduğum kitablarımı bitirməyi özümə söz vermişdim əslində. Və ona görə də başladım oktyabrda yarım qoyduğum Hakan Mengüçün "Ben ney'im" kitabından, keçdim yayda yarımladığım Maksim Qorkinin "Uşaqlıq" romanına. Sonra da əlimə İvan Turgenevin "Atalar və oğullar" kitabını götürdüm və yeni ilimə o kitabla daxil oldum. Bundan əlavə, 2018də uşaq pedaqogikası ilə bağlı Adem Güneşin də iki ayrı kitabını oxumuşam. • Hakan Mengüçün kitabı sırf özünü inkişaf, motivasiyaya sufi tərəfdən yanaşmadan bəhs edən özünüdərk kitabı idi və nə yalan deyim ki müsbət təsirlərini hiss etdim. Bu o deməkdir ki, insan istər istəməz zaman zaman bu tip kitablara müraciət etməyə ehtiyac duyur, yaşı nə olur olsun. • Maksim Qorkini qeyd etdiyim kimi, yayda əlimə almışdım. Amma yarım qalmışdı nəs

 Nə az nə çox artıq 9cu ilin son yazısını yazıram :) bu o deməkdir ki, 9 il böyümüşəm, 9 ilə saysız şeylər - hadisələr, insanlar sığdırmışam, 9 ilə kim bilir neçə dəfə dəyişmişəm özümdən çıxıb, özümə qayıtmışam. 2018-ci ilim o qədər monoton keçib ki, sıra ilə düzüləsi, sadalanası bir şey tapmıram. Bir onu bilirəm ki, daxili çəkişmələrlə dolu olub. İçimdə özümlə, hisslərimlə çox mübarizələr apamışam. Ilimin ən gözəl günlərini isə balamla keçirmişəm. Bu da o deməkdir ki, nə qədər daxilim üçün çətin il olsa da, hər səhərimi oğlumun gülüşü ilə açdığım üçün xoşbəxt olmuşam. Yeni ilimdən isə çox şey gözləyirəm. Və inanıram ki olacaq! Deyirlər ki, yeni ili necə qarşılayırsansa elə də davam edir. Mənsə tam ürəyimcə qarşıladım. Həyat yoldaşımla və balaca oğlumla. Nə gözəldir, elə deyilmi!? ❤ ❤

Bu gün Tacomanın ən tarixi küçələrindən biri olan Broadway küçəsini gəzdim və kiçik bir video hazırladım. Broadway küçəsində tarixi binalar, antik mağazalar daha çoxdur. Meksika, koreya, tayvan ölkələrinin mətbəxi də məhs bu küçədəki restoranlardadı. Demək olar ki, ən sakit küçələrdən biridir, iş yerləri, kollec, restoranlar küçənin sonunda, əvvəlində isə bayaq qeyd etdiyim kimi antik mağazala, binalar bir sözlə tarix gözə çarpır. Broadway küçəsi Tacomanın ən məhşur oteli olan Hotel Murano ilə bitir. Müasir dizaynı və daxili şüşə ekspanatlarla bəzənmiş oteldə bəzi günlər bir otaq belə tapmaq olmur. Çünki Tacoma muzeylərlə, mədəni tədbirlər və konsertlərlə dolu olan bir şəhərdir. Ən maraqlısı isə oteldə keçirilən toy tədbirləridir. Digər şəhərlərdə yaşayan qohumlar Tacomaya gəlir və oteldə yer ayırırlar. Bütün xanımlar uzun, incə və gözəl ziyafət geyimlərində, bəylər isə bir qayda olaraq smokingdə olurlar. Bəzən şəhərdə ziyafət paltarında gəzən dəstə dəstə insanlar gözə dəyir, bu həmin

Axır ki, çəkdiyim birinci videonun bəzi montaj işlərini bitirdikdən sonra paylaşa bilərəm. Əvvəlcə qaldığım Tacoma şəhəri haqqında kiçik məlumat verib sonra videoya keçid etmək istəyirəm. Tacoma Vaşinqton ştatının Seattle-dan sonra ikinci ən böyük şəhəridir. Təmiz, sadə, sakit, olduqca yaşıl olmağı ilə yanaşı, insanları mehriban və dostcanlıdır. Vaşinqton ştatına xas olan yağışlar burdan da yan keçmir. Demək olar ki, hər gün yağış yağır. Mart ayı boyunca sadəcə 3 gün tam günəşli keçib. Əhalinin yaşaması üçün maksimum şərait yaradılıb. Parkları, iri supermarketləri, çoxlu parkingləri və ən əsas, bəlkə də şəhərin hər tərəfindən görsənən Mount Rainer dağı ilə yadda qalır. İndi isə keçid alıram çəkdiyim nacizanə videoya. Əvvəlcə istədim səsimlə videolar hazırlıyım, amma nə yalan deyim komlekslərimə qalib gələ bilmədim ☺ Deməli, birinci videoda park və onun ətrafında olan bir-neçə tarixi binaları, muzeyləri çəkdim. Videonu çəkdiyim gün burada Pasxa bayramı qeyd olunurdu. Yolu keçdikdə

Xaricdə yaşayarkən bir müddətdən sonra insanın ağız dadı dəlicəsinə nəsə axtarmağa başlayır. Sonra başa düşürsən ki, bu öyrəşdiyin yeməklərin, ədviyyatların, çörəyin dadı və s.-dir. Əlimdən gəldiyincə öz milli mətbəximizin dadlı yeməklərini bişirirəm. Baha da olsa, daima mətbəxdə əlimizin altında olan sarıkök, sumaq kimi ədvaları tapıb yeməklərə əlavə edir və hardasa öyrəşdiyimiz dadı ala bilirəm. Burada olarkən çox şeyləri özüm hazırlamağı öyrənmişəm. Məsələn, çörək bişirməyi, qatıq qoymağı, kəsmik, qatılaşdırılmış süd (sqişonka) düzəltməyi, ev üsülü şaurma eləməyi və s. İnternetdə nələr yoxdur ki indi, möcüzədir. :)  Bir ara anamın mətbəxindən bişirdiyim yeməkləri paylaşmağa başlamışdım. Amma sonra nəsə paylaşmadım. Kədərlənirdim çünki.. İndi isə burada yavaş yavaş öyrəndiyim, əvvəl  nə üçün alınmadığı, səhvimin nə olduğu, nə etdim ki alındı kimi xırda məsələləri yaza yaza öyrəndiyim mətbəx yeniliklərini öz praktikamla yazmaq istəyirəm. Həm unudanda xatırlayım, həm də ki, yeni

Əminəm ki bu gündən etibarən heç nə əvvəlki kimi olmayacaq..  Söhbət həyatımın növbəti addımından gedir. Yaşımın çox olmamasına baxmayaraq, çətin addımlar atdığımı, bəzi zamanlarda büdrədiyimi, yıxıldığımı, və şükürlər olsun yenidən qalxdığımı yaxşı bilirəm. Hələ illər ötdükcə bunu daha yaxşı anlayıram. Arzularımızın arxasınca addımlamaqdan çəkinmirəm. Bu yolda getmək üçünsə bizə ən birinci məqsəd, istək sonra isə xırda faizlərə bölünərək, dəstək, imkan, bəxt və risk lazım idi. Yolumuzun 50%ni keçmişik. Sıra məndədi. Daha doğrusu bizdə :) Həyat bizi bu dəfə talelər şəhərinə aparır, öz qismətimizi yazmağa, tapmağa və ya dəyişməyə..  İçimdə titrək bir qorxu var. "Birdən?" sualı hansı birimizi atacağımız addımlardan çəkindirmir ki? Amma yox, məni heç nə çəkindirmir, inanın. Çünki yarım ordadır. Addım atdığım bu şəhərə, bu küçələrə yenidən qayıdanda fərqlilik duyğusu mənə şirin yuxu kimi gəlir. O yuxu ki, ona gəlib çatdığım anda dejavu yaşayacağam. Zaman məni qorxuzmu

İnsanlara inamımı 2012-ci ilin isti yay aylarında tamam itirdiyimi düşünürdüm. Topçubaşov adına Eksperimental xəstəxananın yaşıllıqlarla dolu həyətində ilana bənzər dəyişik rəngli gözləri olan kişinin timsal göz yaşları ilə əlindəki dərman reseptini bizə uzadaraq "balam xəstədi bu, bu, bu dərmanları almışam,  amma, bunlara pulum çatmır nə olar kömək etdin" deməsi ilə bacımın böyük məbləğdə pulu ona verməsi və Allahdan övladına dönə dönə şəfa diləməsi bir olmuşdu. Hansı ki, o məbləğ həmin dərmanların hamısını almağa yetəcək qədər idi. İndi mən qınanıla bilərəm ki, bir əlin verdiyini digəri bilməməlidir. Bu nədir bura yazmışam!? Amma məsələ heç də düşünüldüyü kimi deyil... 2-3 gün sonra eyni göz yaşları, eyni sözlər eyni dərman resepti və eyni alınacaq dərman adları ilə kişi şəxsən mənə yaxınlaşdı. Heç nə demədim, eləcə üzümü çevirib getdim. Halbuki, içimdə insanları onların ən incidən hissləri ilə oynayan bu alçağa çığıracaq milyonlarca sözüm var idi. Uzun müddət özümə gələ

Bəzən illərə, aylara tökərik öz əsəbimizi, yolunda getməyən bütün işlərimizi, uğursuzluğumuzu, itkilərimizi. Bir sözlə həyat yolumuzun neqativlərini.. O zaman mənə demişdi ki bir dost, aylardan çıxma hayfını bunu zamanla anlayacaqsan. Deyilənlər doğru çıxır.. Əgər 5il əvvəl bu günlərdə həm iş, həm ailə, həm şəxsi həyatında uğur cızığını çəkirsənsə, il olur ki həmin tarixdə üzü aşağı istiqamət sonra yenidən yuxarı yenidən aşağı.. Cəbr fənnindən keçdiyimiz funksiyalar kimi. Bir cızığ mənfiyə, bir cızığ müsbətə.. İnsan ruhu incədirsə onu adi sözlə də incidə bilərlər. İnsanın qəlbi kövrəkdirsə bir baxışla belə ağlada bilərlər. Nə olar, etməyin belə... Hər il birmənalı şəkildə nələrsə öyrənirəm. Bir-birindən fərqli duyğulardan baş çıxarıram. Necə davranmaq lazım gəldiyini ayırd edirəm. Bəzən hisslərimə güvənirəm, bəzən məntiqimə. Yeni il çox gözlətmədi ilk imtahanını.. Deyəsən dünən bir imtahan daha verdim. Həyat imtahanı. Keçb keçmədiyim müəyyən müddətdən sonra bilinəcək. Ağır baza

Bu il qarşıma 100 kitab oxumağı məqsəd qoysam da məqsədimə çata bilmədim. Hətta aylarla kitab əlimə almağa fürsətim belə olmadı. Amma, səbəbi məlumdu. Ona görə də çox da təəssüflənmirəm sözün doğrusu :) Ötən il 35 kitab oxusamda, bu il cəmi cümlətanı 12 kitaba yer verə bildim. Belə götürsək, hər aya bircə kitab. Beləliklə: 1. Jojo Moyes - "Sevgilimden son mektup" - son oxuduğum "Ardında bıraktığın kadın" qədər təsir etməsə də, maraqla oxudum. 2. Erix Maria Remark - "İnsanları sevmelisin" - Remarkı çox sevirəm. Amma, təəssüf ki bu əsəri dərinliklə  xatırlaya bilmədim. yəqin ki yenidən oxuyacaqlarım siyahısında yer alacaq! 3. Varis Dirie - "Səhra çiçəyi" - yazarın adı sizi də çaşdırmasın. Bu azərbaycanlı Varis deyil, özü Afrikanın səhralarından qaçıb ABŞ-da model olan qızcığazdır. Öz həyatını qələmə alıb və kitab əsasında kinosu da çəkilib. Olduqca maraqlı və həyəcanlı əsərdir. Kinosu da məsləhətlidir. 4. Aleksandr Javelius - "Leyla&

Təqvimlər heç zaman aldatmır.. nə səni mənə gətirəcəyi, nə də sənin yanına gedə biləcəyim zamanı vəd edən günləri qırmızılamır.. yenidən sənli günlərin gələcəyinə ümid vermir,     ..vəd vermir, ..heç zaman aldatmır təvqimlər.. Təqvimlər heç zaman yanılmır.. qəlibə düşmüş həftələr, aylar hər yeni il boyu mənə boylanır.. özümün işarələdiyim günlər gəlir, keçir, uçur.. ..amma, yenidən sənli günlərin gələcəyinə ümid vermir, ..vəd vermir, heç zaman aldatmır təqvimlər.. Təqvimlər heç zaman qaytarmır.. artırdığı qədər azaldır, ..alır, qoparır, aparır. sonra arsızca yaraları sarıyır.. ..sağaltmır yenidən sənli günlərin gələcəyinə ümid vermir, ..vəd vermir, heç zaman aldatmır təqvimlər.. Təqvimlər heç zaman unutdurmur.. bacarmır.. səni dünyaya bəxş edən avqust, məni sənə pay verən yanvar və qəddarca səni məndən qoparan oktyabr necə çıxsın təqvimdən!? necə qəlibi pozulsun!? necə nizam korlansın!? ..unutdurmur yenidən sənli günlərin gələcəyinə ümid vermir, ..

...bu gün bizi uzaqlığı təyin etmək üçün rəqəmlər qoya biləcəyimiz hər hansı bir uzunluq vahidi ayrı salmır. ən pisi sənin harada olduğunu bilmirəm. ürəyiməmi köçmüsən? göyəmi uçmusan? yerəmi enmisən? bu dünyadanmı getmisən? ..qeybə çəkilmisən. gözlərimi yumanda əlimə toxunacaq qədər mənə yaxın olan sən, nə qədər uzağa gedə bilərsənmiş o kipriklər bir birindən ayrılan kimi... nə qədər uzağa? boşliğamı? tamlığamı? ..hara? ..yollara düşüb axtarmaq Məcnun kimi. adını sayıqlamaq hər döngədə, hər yoldan keçənə səni soruşmaq. getdiyim yerlərə birdə boylanmaq, hər birinci gün özümü daha yaxşı aparacağıma söz vermək və gizləndiyin yerdən bir gün çıxacağına ümid etmək.. əbəsdi eləmi? ..səni təsvir edən sözləri diqqətlə seçirəm. çünki sənin təsvirindən qorxuram. necə qorxmayım axı? sənin kimisi mənim üçün bir də dünyaya gələcəkmi? qarşıma çıxacaqmı? ..əlbəttə cavabı məlumdur. səni səhv tərənnümdən qorxuram. bir uğursuz kəlimə qoyub getdiyin və yaddaşıma həkk etdiyim gözəlliyinə xələl g

Klişe sözlərdən qaçmaq üçün özündən müraciət formaları çıxartmaq məcburiyyətində qalırsan bəzən. Amma bəzi sözlər var ki onlar şablon olsa da sevirsən, əl əxsus da sənə müraciət olunanda.. məsələn hər şeyim deyəndə əslində nə boyda yükün altına girdiyini duyursan, balam deyəndə onun yanında laaap balacalaşırsan, sevgilim deyəndə sevildiyini, sevdiyim deyəndə yalnız səni sevdiyini hiss edirsən, həyatım deyəndə hər şeyinlə səni qəbul etdiyini başa düşürsən, səni sevirəm deyəndə bu iki sözün birləşməsini ancaq və ancaq onun dilindən onun səsi ilə eşitmək istəyirsən. Bir də durduq yerdə məni niyə sevirsən? Mənim nəyim xoşuna gəlir? suallarının cavabını axtarırsan. Gülüm deyəndə incəsi olursan və əgər sevdiyin güllə səni çağırırsa.. :) mənsə bu gündən etibarən "kaktusun gülü" oldum. Kaktus fəlsəfəmizi birlikdə yürdüəcəyik.. sadəcə birlikdə. . . gələcəyimizdə. ..və bir il sonrakı hədiyyəmin nə ola biləcəyini açdım sənə. Sözümü sevdin. Mən səni sevdim. Sənsə yenə də məni sev

BAŞLAYANDA : İki il əvvəl "Əli və Nino"-da türk dilində kitabların düzüldüyü rəfi qarışdıranda "Aşk kırıkları" kitabının bəzəkli üz qabığı, adı mənə romantik bir əsər, melodrama tipli kitab olduğunu pıçıldadı. Od qiymətinə aldığım kitabı bir dəfə bacım əlinə alıb oxumaq istəsə də, onun məhşur kitabı yarıda buraxma sindiromu özünü bu əsərdə də biruzə verdi. Mənim üçünsə oxuma zamanım 2 il sonraya təsadüf elədi. Demək olar ki, bir ay idi ki oxumaq üçün yastığımın qırağına qoyduğum və hərdən birdən bir iki səhifə oxuduğum 614 səhifəlik kitabı 50-ci səhifələrdən sonra 3 gündə bitirdim. ALDANIŞ: Nəhayət ki, mən də kitabın üz qabığına aldandım. "Harry Potter", "Twilight" və bu kimi qəbildən olan heç bir kitabı heç zaman oxumamışam və diqqətimi də çəkməyiblər. Bilmirəm nəyə görə, amma uşaqlıqdan fantastik və başqa dünyalardan bəhs edən kitabları sevməmişəm heç vaxt. Mənə maraqlıdır ki, Alman yazıçısı olan xanım Bettina Belitz nə üçün əsəri

Sevgilisi ilə nişan şəkilini paylaşan qız, onlarla insanın bəyənisini bildirən bildirişlər alır, dostlarının, yaxınlarının ürək sözlərini oxuyur. Amma yenə də səhərdən düyümlənən qaşları açılmır, elə göydəki buludlar kimi dolub gəzir. İşdən evə gəlib, şam üçün səhər tezdən işə tələsə tələsə bişirdiyi anasının ən sevdiyi yeməyi qızdırıb qarşısına qoyur. Yeməyə baxır. Baxır.. Baxır.. Udqunur.. Başlayır.. Hər tikəsini ağzına qoyduqca boğazından keçmir. Atası eşitməsin deyə mətbəxin bir küncündə sakitcə, gizlincə oturub hönkür hönkür ağlayır. Anası üçün darıxıb. Anasının ən sevdiyi yeməyi bişirsə də heç vaxt onun əlindən dadmayacağını  bildiyi üçün sıxılıb. Duzlu göz yaşları şit yeməyə qarışıb. Nuş olmur. Göz yaşları dayanmır. Bunu isə 2 saat əvvəl paylaşdığı şəkilə baxan heç bir yaxını heç vaxt bilməyəcək... Xoşbəxtliyin şəklini paylaşan "xoşbəxt" qız insanları aldadır. Həm hava da tutqundu axı. ..tutqun havalar yağışsız ötüşmür. p.s. yenə sənsiz günlər çətindi...