from the corner of the world

Mənim və məndən yaşca böyüklərin hamısı kiril əlifbası ilə oxuya bilir. Ona görə ki, mənim məktəbə getdiyim ildən etibarən dövlətin qərarı ilə latın qrafikasına keçid edildi. Boş yerə bizə keçid dövrününü uşaqları demirlər ki :) hər şeyin keçidini biz görmüşük. Bəlkə də ona görədir bu qədər qəribə olmağımız, özümüzə yer tapa bilməməyimiz, lap dərinə getsəm travmalı olmağımız. Kim bilir.. bəlkə həqiqətən də buna görədir.  Mənə kitab sevgisini evimzdə o zamanlar mənə çox hündür gələn kitab rəfindəki sıra ilə səliqə ilə düzülmüş kitablar aşılıyıb. O kitablar ki hamısı kiril əlifbası ilə yazılmışdı. Əlimə ilk ciddi bədii kitabımı alanda (adı "Bağışlanmaz səhv" idi) 4cü sinifdə oxuyurdum. "Başımdan böyük" kitablara maraq göstərirdim. Odu budu kitab sevgim heç zaman azalmayıb, əksinə. Bu qədər girişi yazmaqda məqsədim sovet dövrününü kitablarından yazmaqdı əslində, çünki bir kitab rəfi dolusu olan kitablarımızın əksər hissəsi o dövrün tələbinə uyğun sovet qoxulu kit

Mənə hərdən elə gəlir ki aprel ayı həmişə hadisələrlə dolu olur. Fərqi yoxdu, pis ya yaxsı, dünyada və ya ölkə daxilində, özümdə və ya ətrafda.. Fərq eləmir sadəcə hadisələr çix olur və bir birini tez tez əvəzləyir. Ona görə çatdırmıram elə bil ki yaşamağa (gülməli çıxdı bu fraza amma pozmadım). Son günlərdi özümü yenə birtəhər hiss edirəm amma bu aprelin yox, artıq may ayının boynuna düşən məsələlərdi. Apreldə isə 2il aradan sonra yenidən işdə öz kreslomda oturub beynəlxalq münasibətlərin çox cüzi bir qismini öz işimiz öhdəliyində həll etməyə başladım. Sanki heç o qədər zaman keçməyib və mən həmişə elə burda, bu komputer qarşında oturmuşam. Həyatım monoton keçmir ən azından. İçimdəki boşluq isə heç nə ilə dolmur.. I pretend about everything. Necə deyərlər özümü artistliyə qoyuram. :)  Kitablara gəldikdə isə, aprel ayında kitab oxuma siyahımı doldura bilmədim. Aprelin əvvəlində Vüsalə Məmmədovanın "Əsirlik düşərgəsi" kitabını aldım, imzalı. O qədər ağır kitabdır ki i

Artıq yaz fəslini rəsmi şəkildə qarşılamışıq. İndi isə günəşin nə zaman daim parlayacağı günləri gözləyirik. Əlbəttə ki o da gələcək. Bu qış mövsümünü isə yenə qarsız keçirdik.  Mart isə gah baharı, gah qışı xatırladır həmişəki kimi. Biz uşaq olanda anam deyərdi ki, mart ayında qışla yaz dalaşır həmişə. Ona görə havalar belə keçir :)  Fevral ayını geridə qoymaqla bərabər, artıq martla da vidalaşmağa üçcə gün qalıb. Mən də fürsətdən istifadə edərək bu iki ayı necə keçirdim, nə oxudum, hansı kitabı aldım suallarını cavablandırmağa çalışıram özlüyümdə.  Fevral hardan gəldi hara getdi, bilmədim. Bu elə bil məhz fevrala xas bir xüsusiyyətdir. 28gün olan bu balaca ay hər zaman tez qurtarır sanki, 29 gün olsa belə. Fevralı o qədər də ciddi xatırlamıram. Çünki daxilimlə baş başa qaldığım  sakit aylardan biri oldu. Və Sabahattin Ali sevdam yenidən baş qaldırdı.  Sabahattin Ali ilə  səhv etmirəmsə 2014 cü ildə tanış olmuşam ilk dəfə. Bəlkə də daha tez, ya gec təəssüf xatırlamı

Axır ki, çəkdiyim birinci videonun bəzi montaj işlərini bitirdikdən sonra paylaşa bilərəm. Əvvəlcə qaldığım Tacoma şəhəri haqqında kiçik məlumat verib sonra videoya keçid etmək istəyirəm. Tacoma Vaşinqton ştatının Seattle-dan sonra ikinci ən böyük şəhəridir. Təmiz, sadə, sakit, olduqca yaşıl olmağı ilə yanaşı, insanları mehriban və dostcanlıdır. Vaşinqton ştatına xas olan yağışlar burdan da yan keçmir. Demək olar ki, hər gün yağış yağır. Mart ayı boyunca sadəcə 3 gün tam günəşli keçib. Əhalinin yaşaması üçün maksimum şərait yaradılıb. Parkları, iri supermarketləri, çoxlu parkingləri və ən əsas, bəlkə də şəhərin hər tərəfindən görsənən Mount Rainer dağı ilə yadda qalır. İndi isə keçid alıram çəkdiyim nacizanə videoya. Əvvəlcə istədim səsimlə videolar hazırlıyım, amma nə yalan deyim komlekslərimə qalib gələ bilmədim ☺ Deməli, birinci videoda park və onun ətrafında olan bir-neçə tarixi binaları, muzeyləri çəkdim. Videonu çəkdiyim gün burada Pasxa bayramı qeyd olunurdu. Yolu keçdikdə

Günlərin bir birini necə əvəzlədiyini heç hiss etmirəm. Bir də baxıram ki, gözlədiyim günlər artıq qeyd olunub və geridə qalıb. Zamanın bu qədər sürətlə axıb getməsi bilmirəm xeyrimizədir ya yox. Sonuncu dəfə bloguma cızma-qara edəndə ad günüm idi və oğlum cəmi bir ayına yenicə girmişdi. Mənsə bildiyimiz postpartum hallarında, hormonlarımla vuruşurdum. Artıq o gündən nə az nə çox düz 3 ay keçib, bir həftədən sonra isə oğlum 4 ayına girəcək. Bu müddət ərzində böyük bacımın 35 yaşı, Sevgililər günü, vizamın son tarixi və Bakıya qayıdışım, vətəndə 3 həftə keçirib vizamı təzələyib yenidən ABŞ-a gəlməyim, bir ayın içində körpə ilə 2 dəfə 19 saatlıq səmalarda gəzişmək☺, 8 mart, bacım oğlunun 5 yaşı, çərşənbələr və Novruz bayramı gözümün önündən bir saniyə kimi ötüb keçdi sanki. Halbuki, bu tarixlərin hamısnı gözləyir insan.  İndi isə qabaqda çimərlik mövsümünü, günəşli günləri, oğlumun ilk sözünü, ilk addımını və s. və s. və s. gözləyirəm. Amma kaş bunlar bir göz qırpımında keçib getmə

İndiki şagirdlərdən xəbərim yoxdur, amma bizim məktəb illərimizdə 12-14 yaşımızdan etibarən xatirə dəftərləri tutmaq olduqca dəb idi. Bəzən çantamızda 2, hətta 3 xatirə dəftəri ilə evə gələrdik :)  Xatirə dəftərini yazmaq böyük ritual idi bizim üçün. Xüsusi qələmlər, flomasterlər, "nakleykalar", Mahsun Kırmızıgülün, Özcan Denizin, Seda Sayanın, Sibel Canın, Muazzez Ersoyun, Ebru Gündeşin, Songül Karlının (sadəcə o illərdən adını və şəkillərini bilirəm, kim olduğu haqqında məlumatım yoxdu :D) böyük ölçülü və "nakleykalı" şəkilləri və s. və i.  Qiymətini əzbər bilsək də, məktəbin həyətində balaca kardon qutu qoyub satan əmilərdən, xalalardan "Əmi/xala bu "nakleykalar" neçəyədir?" sualını soruşardıq. Çox vaxt pulumuz olmaz, sadəcə şəkillərə baxar, hansı təzə gəlib, hansından bizdə var məsələlərini müzakirə eliyib geri qaytarardıq. Sonra lavaş turşuları, alçaların dəb olmadığı, qalmur meyvə sayılmadığı vaxtlarda nubarlıq alçaları alardıq onlardan..

Həyatın ironiyasını başa düşmək üçün həyatın sadəcə hər üzünü görmək, gördükdən sonra dərk etmək və qəbul etmək lazımdır. Bunlardan birini eləmədinsə yaşamaq asan deyil, inanın... Mənim həyatım "puzzle"dır. Və mən istəmədən "puzzle"ın ən vacib hissəsini itirmişəm, həyat şəklimin görüntüsü əksik qalıb, boş qalıb. O boşluğu doldurmaq isə qeyri mümkündür, çünki bənzər hissəni heç vaxt tapa bilməyəcəyəm.. Mənim axı o hissəni doldurumaq kimi bir fikrim də yoxdur heç. O parçam əvəzedilməzimdir! Ona görə mən də sadəcə şəklin görüntüsünü dəyişməli oldum. Bu heç də asan olmadı.. istədiyimi əldə edənə qədər xeyli səhv buraxdım, çətinliklər gördüm, uyğunsuzluq, uğursuzluq əldə etdim. Amma nəhayət ki istədiyim görüntünü aldım.  Mən "puzzle"mı boşluğumla dolduracağam, itirdiyim hissəm ilə sevib, bəzəyəcəyəm..  ONA isə söz verdim...  ..həyatın istər ironiyası, istər tamaşası olsun hər zaman əlini beləcə tutacağam. Çünki O itirdiyim hissəni bəzəyən əsas

Sözün düzünü desəm, dünəndən yazmaq üçün açdığım beşinci səhifə və draft bölməsində saxladığım iki yazıdan sonra cəhd etdiyim üçüncü fikir tuğyanımdı. :) Nədən yazmaq istədiyimi dəqiqləşdirə bilmirəm: sevgi? xatirələr? nigarançılıq? keçmişin oyunu ya gələcəkdən müdhiş qorxu? Bilmədim. Bilmədiyim üçün çapaladım və sonda fikrimi cəmləşdirmək üçün bir qərar aldım. Cəmləşdirdim "sevdalarımın" üstündə.. və elə o andaca nigarançılığım yox oldu, gələcəydən qorxularım pufff olub uçdular, keçmişin oyununda qaliblər də məğlublar da eyni qutuya qoyuldu. Təkcə bitməyən  sevgimi və  əvəzsiz xatirələrimi saxladı "sevdalarım"... və mən 50 dəqiqədir ki başlayan bu günümün bitməsinə 50 dəqiqə qalmış danışacağam.. yazacağam.. sevgidən və xatirələrdən. . . :) Bu yaz bir başqa yazdır, Bu yaz daha da xoşdur, Vay o qəlbə ki boşdur.. Mikayıl Müşfiq, "Yenə o bağ olaydı"

Keçən 10-15 ilimə çönüb baxanda, daha doğrusu adi bir hadisə və ya əşya keçən günlərimi mən istəməsəm də mənə xatırladanda xatirələr zəncirim düzülməyə başlayır.. lap elə bu günkü kimi.. Adicə mətbəxin hər küncündə bir xatirə yatır.  Bu gün soyuducunu açıb südü görəndə anamın şirin kakaosunu xatırladım. Məzuniyyətimin ilk günündən iş dəftərimi bağlayıb, xatirələr kitabımı vərəqlədim. Bu dəfə daha çox keçmişə, 20il əvvələ, bacılarımın subay olduğu, hələ hamımızın məktəbə getdiyi günlərə qayıtdım. İstirahət günləri girdə çügün qazanda anamın bizə bişirdiyi o kakao.. bişənə qədər yanında durub "mama, bişmədi?", "mama, nə vaxt bişəcəəəy?", "mama acından öldümeee" deməylərim var idi. Halbuki yalan deyirdim, mən indiyə kimi heç vaxt səhərlər acımıram :) ..anamın əlindən çıxan hər şeyi sevirdim sadəcə.. ..südü götürdüm, qazanı götürdüm, şəkəri götürdüm, kakaonu götürdüm və bişirdim. 7 dəqiqədən az çəkdi ki çox çəkmədi. Sadəcə bir şeyi düşündüm o zaman 5

Keçənlərdə ilk dəfə olaraq "Xoşbəxt olmaq üçün 20 addım" adlı məqalə tipli yazı yazmışdım.  Yazdıqdan bir müddət sonra isə bir neçə saytda yayımlandığının və təəssüf ki, adımın qeyd olunmadığının şahidi oldum. Məqalənin bəzi məqamları istinad edilən saytdan götürülsə də, tərcümə, cümlələrin yenidən işlənməsi, əlavələrin edilməsi, öz fikirlərim tamamilə bəndənizə aid idi. Məqaləni saytlarda yerləşdirən şəxslərdən müəllifin qeyd olunmasını yazıb xahiş etsəm də, təbii ki heç bir şey əldə edə bilmədim. Mən də bunları nəzərə alaraq, blogumda bu tip yazıları öz imzamla yerləşdirə biləcəyim yeni "Məqalələr" bölməsi açdım  (blogun sağ tərəfində görə bilərsiz). Həmin bölmədə mənə maraqlı olan, müxtəlif dillərdə yazılan (müxtəlif yəni bildiyim dillər :D) məqalələri dilimizə tərcümə edib, özümün də şəxsi fikrimi və ya əlavələrimi qeyd edərək diqqətinizə çatdırmaq fikrim var. Ümid edirəm ki, bundan sonra yazılarımdan istifadə edərkən imzamı da qeyd etməyi unutmazlar :)