from the corner of the world

Arthur Goldenin bu əsərini hələ yeniyetmə olanda, hələ fəvvarələr bağının köhnə tarqovı vaxtında, kitab passajı deyilən o şəkillərlə dolu arkaların birində kitabları düzən dayının kitablarının içində görmüşdüm. Kitab rusca idi "Мемуары гейшы". Onda əlimə alıb o tərəf bu tərəfə çevirəndə bacım kinosuna baxdığını və çox maraqlı olduğunu dedi. Elə o vaxtdan da fikrimin bir küncündə saxlamışdım. Keçən ilin axırlarında Bakumozda ikinci əl kitabların içində onu görüb almaq istədiyimi desəm də artıq gecikmişdim. Alınmışdı :) nə üçünsə məhs bu kitabı ikinci əl kimi istəyirdim. Bu ilin fevral ayında isə yenə də Bakumozda ikinci əl kitabların siyahısını görəndə tez yazdım və budur kitab aylar idi kitab rəfimdə oxunacağı zamanı gözləyirdi. Nəhayət ki o gün gəlib çatdı. Cəmi 3 günümü aldı :) Yəqin ki işlədiyim işlə əlaqədar olaraq çin, yapon, koreya kimi millətləri gözlərinin quruluşuna görə bir birindən ayıra bilirəm. Əsəri oxuduqca da gözümün qabağında hamısını bir bir canlandırı

Kitabları kinolardan üsdün tutduğumu həmişə qeyd etmişəm. Elə də kino həvəskarı deyiləm, amma axır 2-3 ildə kitabı bitirdikdən sonra əgər ssenarisinə çəkilimiş kinosu varsa baxıb müqayisə etməyi sevirəm. Təbii ki, hər dəfə kitab daha böyük təəsürat yaradır məndə. Çünki kinoları çəkərkən istər-istəməz çox məqamlara toxunmur rejissor, ssenarini hardasa dəyişir, ya qəhrəmanların hər hansı bir hadisə zamanı nə hiss etdiklərini, daxilində nə düşündüklərini bilmək olmur, amma kitabda bunu oxuyaraq bilirsən, hiss edirsən, təsəvvüründə canlandırırsan. Ya da ən yaxşı halda aktyorun güclü istedadı nəticəsində ordakı hisslər izləyiciyə aşılana bilər.  Baxdığım kinoların əksəriyyətində bunu hiss etməmişdim ta ki dünən Leonardo Di Kaprionun baş rolda çəkildi "Möhtəşəm Qetsbi" əsərinin kinosuna baxmayana qədər.. Kitabı isə hardasa bir həftə əvvəl oxuyub bitirmişdim. Kinodakı effektlər, obrazlar, rejissor işi, dekorasiya, geyim filan bunlara toxunmayacağam, çünki kinoman deyiləm. Amm

Bu günün yağışlı olmasına baxmayaraq "Kitab oğrusu"nu izləməyə getdim. Bir az gecikdiyimə görə əvvəlinin necə başladığını görmədim düzü, yerimi elə təzə rahatlamışdım ki, Liesel-in qardaşının öldüyü səhnə gəldi. Sonra isə bildiyim səhnələr kadr-kadr bir birini əvəzlədi. Həmişə olduğu kimi yenə də və bir daha kinodansa kitablara vuruldum. Elə insan var ki, əgər bir əsərin kinosu varsa əsəri oxumaq əvəzinə birdəfəlik kinoya baxmağı seçir (bacım), amma mən əsəri oxuyub sonra kinoya baxmağı daha çox sevirəm. Çünki orada hansı səhnələrin kəsildiyini və əsərin orjinalına hansı dəyişikliklərin olunduğunu, nə ilə əvəz edildiyini analiz edirəm. Dünən axşam facebookda " Kinomansan? " səhifəsində kino barəsində bir balaca şəhr oxudum və bu gün məndə hardasa həmin şərhlə həmfikirəm. Baş rolun ifaçısı zəif oynamışdı məncə də. Əsərdən aldığım təsiri kinodan ala bilmədim düzü. Amma qətiyyən baxmağa dəyməz də deyə bilmərəm. Kinoda mənə ən çox təsir eliyən yeri bombaların atıl

Kitab oxumaq gözəldir.. Hələ oxuyub bitirdikdən sonra insanda yaranan boşuluq və təəssüratın üzərində yaratdığı doluluğu demirəm.. Maraqlı əsəri bitdikdən sonra fikirlər elə bil bir qat havada olur, baş bir qat yuxarıda hiss edir özünü düşünə-düşünə - şəxsən məndə elə olur :) "Kitab oğrusu"na ön söz: Bəlkə də filminin Bakı kinoteatrına gəlmə xəbərini eşitməsəydim, ertələyəcəkdim oxumağı. Amma məndə bir adət var ki adətən kitabı oxuduqdan sonra kinosuna baxıram (o da əgər baxsam). Özlüyümdə düşündüm ki, kinoteatrda kinoya baxmağı sevirəm və ən yaxşısı kitabımı oxuyum və sonra kinoya gedim. Kitabı bu gün bitirdiyim üçün hələ kinosuna getməmişəm deməkdir. Amma gedən kimi, bu yazımın ardı mütləq olacaq :) İndi keçək kitabın şərhinə.. Bəzən olur məndə yazıçılara paxıllıq tutur. Bu kitabı oxuduqca elə bir hiss yenə içimdə gəzişdi. Birinci və axırıncı dəfə bunu Remarkda hiss etmişdim :) Əsər Almaniyada İkinci dünya müharibəsi illərindən bəs edir. Alman ailəsi, övlad

Artıq əvvəlki kimi kitabı "su kimi içməyə" elə də vaxt tapmasam da əlimdən, çantamdan və balışımın altından kitabı əskik eləmirəm. Niall Griffitsin sonu maraqlı olsa da cansıxıcı olan əsərindən sonra elə bilirdim ki, kitab oxumağın daşını birdəfəlik atmışam :) Amma şükür ki elə bir şey yaşamadım. Bunun üçün əvvəlcə s*ktir et deyip terapi keçdim John C. Parkinin eyni adlı əsəri vasitəsi ilə. Kitabın psixoloji bir kitab olduğunu bildikdən sonra əldə etdim və hardasa nələrisə həqiqətən boş buraxmağı və nələrinsə ardınca getməyin lazım olduğunu başa düşdüm. Bəzi cümlələri dərk etmək, özümə aşılmaq üçün 2-3 dəfə oxuduğum da oldu. Əslində 100%-lik təsir edici kitab deməzdim amma, hansısa məqamlarda düşündürməyi bacardı.. Və mən düşünürəm ki, əgər kitabın ən azı bir cümləsi insanı düşündürürsə deməli o kitab vaxt itkisi deyil.. Terapini oxuyyb terapiya aldıqdan sonra sevimli kitablarıma geri dönə biləcəyimi düşündüm və ard arda 3 dənə əla kitab oxudum.. ..bir-birindən fərql