from the corner of the world

İki il ard arda tedx tədbirlərinə youtube vasitəsilə baxdıqdan sonra, keçən il də daxil olmaqla bu il ikinci dəfə idi ki sözü gedən tədbiri izləməyə getdim. Sözün düzü gözlədiyim effekti almadım və əvvəlki illərə nəzərən maraqsız, keçən ilki təşkilati işlərə baxdıqda olduqca zəif idi. 12 spikerin içindən 3 ya 4 nəfər çıxışı ilə yadımda qaldı. Yüklənmə adı altında edilən çıxışlarda heç mənim yüklənmə haqqında olan baxış bucağımdan heç kəs çıxış etmədi. Keçən ilki tedx tədbirində içəri girən andan xoş qarşılanma, proqramı təqdim edərkən bakcellin müxtəlif hədiyyələri, lunchtime, fasilə sıralarında Qara Dərvişin mükəmməl ifası (hansı ki, həmin ifadan sonra onu özümçün kəşf elədim) və s. və i. Lakin bu il içəri girəndə hazır olmayan bage-lər, təkcə türkçülüyün tarixinə aid kitabın hədiyyə edildiyi yanımızdaca hazırlanan paketlər, lunch-siz ucuzvari çay süfrəsi, fasilələrdə azərcellin ürəksıxıcı təqdimatı və s. və i. ilə qarşılaşdım. Çox izləyici tərəfindən bəyənilmədiyi də açıq ayd

Xeyli zamandır içimdən bir yazı yazmaq keçir.. bir yazı deyəndə, əslində birinə, gedişi ilə bütün dünyamın işığını söndürüb, mənə -sız, siz, suz, süz şəkilçisini hədiyyə edən insana, mamama yazmaq istəyirəm... Əslində hələ buna hazır olmadığımı, amma zaman keçdikcə deməy istəyib deyə bilmədiyim sözlərin içimdə bir üsyana çevrildiyini, qalaq qalaq yığılan sözlərin artıq "yazmayacağam" sözünə sadiq qalmadığını, yığılan cümlələrin məni necə incitdiyini hiss edirəm. Ona görə də bir vaxt  güc toplayıb yazmağa əlimin gələcəyi yazıma kiçik bir giriş yazmaq keçdi ürəyimdən. Bəlkə bir asan olar ki, əslində heç vaxt asan olmayacağını öz adım kimi əzbər bilirəm.. Elə bu yazını yazmağı düşünə düşünə hər gün sonu olduğu kimi bu gecə də bloguma gün ərzində hansı regionlardan ziyarətə gəlindiyini, hansı postlara baxıldığını, hansı açar sözlərlə bloguun tapıldığına baxmağa başladım. Və qabağıma bu mənzərə çıxdı: "Ata itkisi haqqında şəkillər".. bilmirəm və yəqin ki heç

Elə günlər var ki, insan sırf o günün necə keçdiyini bilir. Məsələn hər il 12 yanvar mənim ad günümdü amma mən xatırlamıram hər il ad günüm necə keçir, bu qədər illərin içindən deyək ki 2009cu ildə keçirdiyim doğum gününü xatırlayıram dəqiqliklə, məhz o ilin 12 yanvarını, nə 2008i nə 2010u. Eləcə də 11iyun :) Yəqin ki tarix tanış gəldi.. bəli,bəli.. o tarixdir.  Düz bir il əvvəl də beləcə leysan yağmışdı 11 iyunda. Hər gününə lənət oxuduğum 2013ün 11iyununda necə tək, necə kimsəsiz, necə qəmli idim.. Sağ olsun instagram, yaxın keçmişə gedib günümü həkk elədiyim o şəkili elə yerindəcə tapıb screen elədim.  Gecə 04:25 bunları xatırlamağıma səbəb keçən ildən canımı qutarmaq üçün bu illərə tələsdiyim zaman kəsiyində dəyişən həyatımdı..  "Sad day" heşteqli o şəkilin altında "sad" olmamaq, xoşbəxtliyə qaçmaq məsləhət olunmuşdu mənə. Məsləhtə əməl elədim deyəsən :) Qorxmuyun, son zamanlar dəb olan "happy" videosunu çəkmək fikrim yoxdu don

Bir balın qəddarlığına tuş gəldikdən sonra özümü kitablarımla sakitləşdirməyə və fikrimi toplamağa çalışdım. Əslində kitabları yarım qoymağı sevmirəm amma baxıram ki artıq bəlkə də beşdən çox yarım qoyduğum kitab var. Əlimdə son yarım qalan kitabdan başladım davam etməyə.. "Ustam ve ben"ə ön söz: Elif Şafakın məndə 4 kitabı var - ikisi hədiyyə, ikisi özüm aldığım. Dörd kitabdan üçünü oxumuşam. Oxumuşam dedim, birini elə bu gün qurtardım. İstanbula səfərim zamanı rəfdən seçdiyim "Ustam ve ben" kitabı olmuşdu və ötən yazımda da qeyd eləmişdim ki, əsərlə olduğum məkan ancaq bu qədər üst-üstə düşə bilərdi. Qatı Elif Şafak pərəstişkarı olmasam da yazdığı əsərləri bəyənirəm. Özünə məxsus tərzi, hadisələrə incə keçidi var sanki yazıçının. Bu da oxucunu maraqda saxlayır.  Əsəri isə belə şərh etdim.. "Ustam ve ben" Osmanlının ən qüdrətli hökmdarlarından olan Sultan Süleymanın dövründən başlayır və varisləri olan Sultan Səlim, Sultan Murada qədər

Yaz yay gecələrində məhəllərdə, həyətlərdə, bağlarda nə macəra, nə hadisə desən taparsan, nə əhvalat desən eşidərsən. Bir dəfə ki evin, otaqların pəncərəsi qışın şaxtasını yola salan kimi açır üzünü sərin mehə, isti bürküyə heç yağan leysanlarda belə bağlanmır daha.. və bağlanmayan o pəncərələrdən süzülür evin içinə.. uşaq gülüşləri, yaşlıların domino, nərd tappıltıları, xalaların xısın xısın qibətlərinin pıçıltısı, cavanların gizlin telefon söhbətləri. Bir də bu günkü yağışlı gecədə qarmon ifası.. :) qonşuluqdakı çoxmərtəbəli binanın evlərinin birində bayaqdandır yığıncaq səs küyü, gülüş səsləri, söhbətlər, qarmonun səsi, dəm olan daydayın qarmonun müşayəti ilə ifası qarışıb arxa fonda yağan "şıdırğı" yağışın  və sulu asfaltda o baş bu başa şütüyən maşınların səsinə. Mən də "lyubapıtnı" qonşular kimi qulaqlarımı çəkmirəm ifadan :) həm ləzət eliyir bütün bu eşitdiklərim, həm də məni uzaqlara, xatirələrə aparır.. təkcə baxmaqla, müşahidə ilə deyil, bəzən dinləməklə,

İstanbul.. arzular şəhəri İstanbul.. haqqında hüzünlü şeirlər yazılan şəhər İstabul.. mədəniyyətlərin, dinlərin kəsişdiyi əsrlərin şəhəri... Uzun müddət gərgin iş periodundan, xəstəlikdən (üstünüzə sağlıq), mənəvi və fiziki çətinliklərdən sonra bir həftəlik başımı da, çamadanımı da götürüb ürəyimin istədiyi, gözlərimin görmək üçün tələsdiyi o şəhərə, İstanbula getdim. Düşündüyümdən bir balaca məhdud keçirtsəm də günlərimi, heç nəyə fikir vermədən İstanbulun o tarixinin, böyüklüyünün, qəribə sirrinin, baş açmadığım, əslində düşündüyümdən və bildiyimdən bir qədər fərqli olan gördüklərimin, dünyanın hər bir bucağından gələn insanların içinə qarışdım. Əslində orda qaldığım müddət ərzində o qədər çox gördüm, müşahidə elədim, öyrəndim ki, amma təbii ki hamısını bura yazıb doldura bimərəm :) həm də İstanbul elə bir yerdi ki, ora çox insanın getməyə əli çatır. Tək fərq ondadı ki, mənim görmək arzusunda olduğum 3 şəhərdən biri idi. Həm də ilk dəfə gedəndə həmişə təəssüratlar d

Bu sətirləri, bu sözləri göy gurultusunun və yağış damlalarının sədaları altında yazıram.. ürəyimdən xəbər vermir qaranlıq gecəni əlinə bürüyən hava proqnozu. Sadəcə qorxularımı üzümə vurur vəssalam.. mənim uşaqlıq mahnılarımdan birində deyir, "Ben daha büyümedim", deyir ki "Hala korkuyorum gök gürültüsünden, Bakın savaş çıkdı sanıyorum.." ..yaşım artsa da, çox hadisələrdən, insanlardan qorxanda zamanla o qorxunu aşsam da göy gurultusu qorxumu heç zaman aşa bilmədim. Otağımı işıqlandıran o ani qığılcım işığı hər zaman məndə bir vahimə yaradır.. o zaman özümü daha tək hiss edirəm.. o zaman daha çox ehtiyacım olur isti qucağa.. dalında gizləndiyim yeganə qorxumdur guruldayan göylər.. Onun səsi mənə qəzəbi xatırladır, insanlardan bezən, səhər axşam iyrəncliklərinə tamaşa edən göylərin zaman zaman dözməyib bütün hirsini, kinini, qəzəbini biruzə verdiyini deyir, acığını tökür sanki. Hər gurultunun səsi ilə başımı balışa sıxıram, daha çox gizlənirəm.. qətiyyən mən

Qabriel Qarsia Markes və ya Gabriel Garsia Marquez, dünyaca məhşur Kolumbiyalı yazıçı.. Səhər gözümü açan kimi baxdığım bütün sosial şəbəkələr 87 yaşlı yazıçının vəfatından yazırdı. Hamı təəssüflənir, hamı ən sevdiyi yazarın bu dünyadan köçdüyü üçün kədərləndiyini bildirirdi. Mənsə istəri-istəməz bir şey düşündüm - "Kaş çox insan elə Markes kimi uzun ömür sürüb, onun qədər məhşur olub, onun qədər sevilib, iz qoyub gedərdi həyatdan.." Həyatındakı çətinlikləri, xoş günlərini, pis günlərini, 87 il ömür sürdüyü ömrün hər xırdalıqlarını bir kənara qoysaq həyatının qısa xarakteristikası - uzunömürlü, məhşur, sevilən yazar - kimi nəticələnir. Necə də hamının bacamadığı bir işdir... Xərçəng xəstəliyindən əziyyət çəkən yazıçı əslində rahatlıq tapdı, bunu çox oxucu başa düşmür və kədərlənir. Kədərlənməyə dəyməz.. Bir ara isə mən özüm Markes xəstəliyinə tutulmuşdum :) Bəzi insanların oxumağa çətinlik çəkdiyi üslübü mənə çox maraqlı idi. Əsərlərində həm reallıq, həm mistika var i

Susmaq asan iş deyil.. Bəzən özün susmaq istəyərsən, ətrafını dinləmək, müşahidə etmək, beynindəkilərini, fikrindəkiləri götür qoy etmək, tərəzidə ölçmək üçün. O zaman ruhun da susar, qəribə harmoniya yaranar cisminlə ruhun arasında. Nirvananın ünvanına yaxınlaşırmışsanmış kimi hiss edərsən özünü. Amma.. elə bu məqamda Bakının küləyi əsər, ünvan yazılı kiçik kağızı uçurar əlindən, bilmədiyin yolda qalarsan beləcə, həm də tək tənha.. nə edəcəyini bilmədən, yarımçılıq.. ünvan yox gələcəyə gedəsən, yol yox gəldiyin yola qayıdasan.. ruhun sıxılar.. harmoniya qeyb olar.. ürəyin şiddətli döyünər.. beyin tuğyan eliyər.. cismin susar, dodaqlar lal, susqun qalar amma. Bir də başqa cür susqunluq var... danışmağa kiminsə olmaz cürəsindən. Heç kimə şikayət eliyə bilmirsən. Çünki heç kimə inanmırsan. Çünki aldanış var, xəyanət var.. susarsan səhər, axşam.. illərlə öyrəşdiyin ətrafın qeyb olar birdən. Danışmağa kimsən olmaz.. heç kimin heç kəsi olarsan. Qınına çəkilərsən... tamam yalnızlaşarsan.

Yaxşı ki, xatirələr var və onları heç kəs sənin əlindən ala bilməz. Corc Oruellin "1984" əsərindəki kimi düşünmə qadağası qoyulmuyana qədər də, xatirələri geninə boluna fikirləşib, yaddaşımızda qalan o xırdalıqlara belə özümüz məəttəl ola bilərik. Yaxşı ki xatirələr var.. ..mahnı zümzümə eləməyi çox sevirdi. Həmişə bir iş görəndə, nə iləsə məşqul olanda oturduğum otağa sakit tonda, cingiltili olmayan mülayim musiqili səsi gəlirdi. Bir mahnı var idi ki, onu oxuyan kimi bu otağdan o otağa qışqıra qışqıra OXUMA O MAHNINI XOŞUM GƏLMİR!!! diyərdim. :) ya da xırda səsdə qoyduğu radioda o mahnının ilk notu gələn kimi, yenə səsim özümə xoş gəlirdi ÇEVİR O MAHNINI BİLİRSƏN Kİ ZƏHLƏM GEDİR!! Niyə? Nə səbəbə özüm də bilmirəm.. halbuki, o sevirdi. Bilirdim axı, xoşuna gəlirdi. Hərdən bilə-bilə yanımda oxuyurdu. Qıcıqlandırmaq üçün :) İndi isə... indi isə ən sevdiyim mahnıdı. Mənim sevmədiyim, onun sevdiyi hər şeyi sevirəm.. səbəbsiz. Bu mahnının da ilk notuna bənddi gözlərimin yağış