from the corner of the world

O qədər olur ki məndə bir kitabı almaq istəyirəm, amma nə üçünsə heç cür o kitabı almaq qismət olmur. Mağazada kitab rəfindən götürüb baxıb qoyuram yerinə təzədən. Bəzən pulum olmur almıram, bəzən pulum olsa da almaq istəmirəm. Sanki zamanı gəlmir. Mən keçən yazımda da yazmışdım ki, kitabları biz seçmirik. Onlar lazımı vaxtda özləri gəlib tapır bizi, elə bil ruh halımız özləri cəzb edir kitabı bizə. Elif Şafakın "Havvanın üç kızı" kitabı da o kitablara aiddir. Ramazan ayının axır həftəsində aldım kitabı. Əsərdə qəhrəman təkcə özünü axtarmır, həm də bütün kitab boyunca Tanrını da axtarır və bu mənim indiki ruhum və düşüncələrimlə o qədər üst-üstə düşürdü ki. Bir tərəfdən də oruc tutub bu ibadətimi yerinə yetirirdim deyə, içimdə nələrisə oynatdı elə bil kitab. Nə qatı dindar olmaq, nə inanclı olmaq, tutqu ilə dinə bağlanmaq, nə də ateist olub Allahı inkar etmək var bu bədəndə, bu ruhda. Adət və ənənə olaraq islam koloriti altında böyüdüyümüz üçün qanımıza işləyən müsəlman v

Bəlkə də may.. Nə üçün bu başlığı yazdığımı bilmirəm. Hər ayın özünə xas yadda qalma adı, tərzi, əhvalı olur sanki. Bunu da bura hər ay üçün bir yazı yazmağa başladığımdan hiss etmişəm. On bir ayın sultanı oldu May ayı. Sultan oldu, tac taxdı. Ramazanı özündə qonaq etdi, özünə əkiz etdi. Mən ibadətlərimin və inanclarımın, Allaha olan sevgimin yönünü bir zamandan sonra dəyişsəm də oruc tutmağı, Ramazanın bir çox əməllərini yerinə yetirməyi çox sevirəm. Şükür ki Allahım bu il də Ramazanda oruc tutub dua eləməyi, ruzisi ilə iftar açmağı bizə, mənə nəsib etdi. Mən isə Ramazan haqqında yox, may ayındakı fəaliyyətim haqqında danışmaq istəyirəm sözün açığı :) Əvvəlki yazımda da yazdığım kimi may ayında bir köhnə kitab alıb oxuyub bitirdim. Sovet sovxoz kolxoz komsomol partiya kitabı olsa da, çox sadə yazılsa da, mövzu adi olsa da maraqlı idi, çünki məni uşaqlığıma qaytarmışdı kitab, "Səhər yeli". Bakıdan kəndə gələn oğlan, ona vurulan qız, sonra daha kəndə ayağı dəyməyən

Bu gün Tacomanın ən tarixi küçələrindən biri olan Broadway küçəsini gəzdim və kiçik bir video hazırladım. Broadway küçəsində tarixi binalar, antik mağazalar daha çoxdur. Meksika, koreya, tayvan ölkələrinin mətbəxi də məhs bu küçədəki restoranlardadı. Demək olar ki, ən sakit küçələrdən biridir, iş yerləri, kollec, restoranlar küçənin sonunda, əvvəlində isə bayaq qeyd etdiyim kimi antik mağazala, binalar bir sözlə tarix gözə çarpır. Broadway küçəsi Tacomanın ən məhşur oteli olan Hotel Murano ilə bitir. Müasir dizaynı və daxili şüşə ekspanatlarla bəzənmiş oteldə bəzi günlər bir otaq belə tapmaq olmur. Çünki Tacoma muzeylərlə, mədəni tədbirlər və konsertlərlə dolu olan bir şəhərdir. Ən maraqlısı isə oteldə keçirilən toy tədbirləridir. Digər şəhərlərdə yaşayan qohumlar Tacomaya gəlir və oteldə yer ayırırlar. Bütün xanımlar uzun, incə və gözəl ziyafət geyimlərində, bəylər isə bir qayda olaraq smokingdə olurlar. Bəzən şəhərdə ziyafət paltarında gəzən dəstə dəstə insanlar gözə dəyir, bu həmin

Əminəm ki bu gündən etibarən heç nə əvvəlki kimi olmayacaq..  Söhbət həyatımın növbəti addımından gedir. Yaşımın çox olmamasına baxmayaraq, çətin addımlar atdığımı, bəzi zamanlarda büdrədiyimi, yıxıldığımı, və şükürlər olsun yenidən qalxdığımı yaxşı bilirəm. Hələ illər ötdükcə bunu daha yaxşı anlayıram. Arzularımızın arxasınca addımlamaqdan çəkinmirəm. Bu yolda getmək üçünsə bizə ən birinci məqsəd, istək sonra isə xırda faizlərə bölünərək, dəstək, imkan, bəxt və risk lazım idi. Yolumuzun 50%ni keçmişik. Sıra məndədi. Daha doğrusu bizdə :) Həyat bizi bu dəfə talelər şəhərinə aparır, öz qismətimizi yazmağa, tapmağa və ya dəyişməyə..  İçimdə titrək bir qorxu var. "Birdən?" sualı hansı birimizi atacağımız addımlardan çəkindirmir ki? Amma yox, məni heç nə çəkindirmir, inanın. Çünki yarım ordadır. Addım atdığım bu şəhərə, bu küçələrə yenidən qayıdanda fərqlilik duyğusu mənə şirin yuxu kimi gəlir. O yuxu ki, ona gəlib çatdığım anda dejavu yaşayacağam. Zaman məni qorxuzmu

Hər zaman həyatım haqqında düşünəndə ömrümü iki hissəyə bölürəm. 2012-ci ildən əvvəl və sonra. Başıma gələn bütün hadisələr də bu il ilə əməlli başlı səmt dəyişib. Yəni sözün qısası, 2012-ci ildən sonra həyatımı yenidən yazmağa məcbur olmuşam, itkilərimi köksümə basıb yaşamağı, həyatdan aldığım şillənin yerini göstərməmək üçün üzümü əks tərəfə çevirib gəzməyi öyrənmişəm. Üstündən 4 il keçsə də mənim üçün yara eyni yaradır. Qaysaq bağlamayan, qanayan yara.. Ona görə də düşüncəmdən silinməyən xatirələr yazılarımdan yan keçmir. Həyatımın hər yöndə dəyişilməsi dini inanclarıma, ibadətlərimə, Allaha olan bağlılığıma da təsirsiz ötüşmədi. Uzun illər namaz qılan, hicaba keçməyi düşünən, həcc ziyarəti üçün pul yığmağı planlaşdıran, dinin demək olar ki 80% qadağalarını canla başla yerinə yetirən, Allahdan qorxan bəndə idim. Allahla aramda olan sədd keçilməz və qorxulu idi. Mənim üçün olduqca ağrılı olan günlərdə Allahın möcüzəsini bircə dəfə də mənim və ailəmin görəcəyinə inanaraq hər gün

İnsanlara inamımı 2012-ci ilin isti yay aylarında tamam itirdiyimi düşünürdüm. Topçubaşov adına Eksperimental xəstəxananın yaşıllıqlarla dolu həyətində ilana bənzər dəyişik rəngli gözləri olan kişinin timsal göz yaşları ilə əlindəki dərman reseptini bizə uzadaraq "balam xəstədi bu, bu, bu dərmanları almışam,  amma, bunlara pulum çatmır nə olar kömək etdin" deməsi ilə bacımın böyük məbləğdə pulu ona verməsi və Allahdan övladına dönə dönə şəfa diləməsi bir olmuşdu. Hansı ki, o məbləğ həmin dərmanların hamısını almağa yetəcək qədər idi. İndi mən qınanıla bilərəm ki, bir əlin verdiyini digəri bilməməlidir. Bu nədir bura yazmışam!? Amma məsələ heç də düşünüldüyü kimi deyil... 2-3 gün sonra eyni göz yaşları, eyni sözlər eyni dərman resepti və eyni alınacaq dərman adları ilə kişi şəxsən mənə yaxınlaşdı. Heç nə demədim, eləcə üzümü çevirib getdim. Halbuki, içimdə insanları onların ən incidən hissləri ilə oynayan bu alçağa çığıracaq milyonlarca sözüm var idi. Uzun müddət özümə gələ

Sadəcə onlar haqqında yazmaq istəyirəm. Bir-bir. Hamısına ayrıca yer ayıraraq.. Müəyyən rəqəmə sığdırdıqları ömür kitablarını onlardan izinsiz  vərəqləmək, adları keçən bütün yazıları oxumaq və sonra sadəcə yazmaq, nə yazacağımı bilmədən. Onu biz Dadaş Adna adı ilə tanıyırıq. Əsil adı isə Əbdülqasım idi. Əbdülqasım İsrafil oğlu Adnayev. Dadaş adını nə üçün götürdüyünü bilmirəm, amma mən nə üçünsə şəklinə baxandan sonra Əbdüqasım adını da çox yaraşdırdım ona, baxışları, saqqalı, qaşları elə bil o ad üçün yaranıb. Amma o Dadaş idi, doğulduğu Sədərəyin dadaşı. Adna 1978 ci ilin 3 fevralında dünyaya gəlib, 2015-ci ilin 1 martında, ömrünün 37-ci ilini qeyd etdikdən bir ay sonra uzun müddət əziyyət çəkdiyi xərçəng xəstəliyinin gətirdiyi qəfil sonla dünya ilə vidalaşıb.   Fotoqraf idi, kənd həyatını şəhər camaatına göstərən fotoqraf. Onun səhifəsinin adı da fərqlidir, nə filankəs photography, nə photoblog nə başqa bir şey, sadəcə Kənd Fotoğrafının Günlüğü . O həm də şair i

...bu gün bizi uzaqlığı təyin etmək üçün rəqəmlər qoya biləcəyimiz hər hansı bir uzunluq vahidi ayrı salmır. ən pisi sənin harada olduğunu bilmirəm. ürəyiməmi köçmüsən? göyəmi uçmusan? yerəmi enmisən? bu dünyadanmı getmisən? ..qeybə çəkilmisən. gözlərimi yumanda əlimə toxunacaq qədər mənə yaxın olan sən, nə qədər uzağa gedə bilərsənmiş o kipriklər bir birindən ayrılan kimi... nə qədər uzağa? boşliğamı? tamlığamı? ..hara? ..yollara düşüb axtarmaq Məcnun kimi. adını sayıqlamaq hər döngədə, hər yoldan keçənə səni soruşmaq. getdiyim yerlərə birdə boylanmaq, hər birinci gün özümü daha yaxşı aparacağıma söz vermək və gizləndiyin yerdən bir gün çıxacağına ümid etmək.. əbəsdi eləmi? ..səni təsvir edən sözləri diqqətlə seçirəm. çünki sənin təsvirindən qorxuram. necə qorxmayım axı? sənin kimisi mənim üçün bir də dünyaya gələcəkmi? qarşıma çıxacaqmı? ..əlbəttə cavabı məlumdur. səni səhv tərənnümdən qorxuram. bir uğursuz kəlimə qoyub getdiyin və yaddaşıma həkk etdiyim gözəlliyinə xələl g

Klişe sözlərdən qaçmaq üçün özündən müraciət formaları çıxartmaq məcburiyyətində qalırsan bəzən. Amma bəzi sözlər var ki onlar şablon olsa da sevirsən, əl əxsus da sənə müraciət olunanda.. məsələn hər şeyim deyəndə əslində nə boyda yükün altına girdiyini duyursan, balam deyəndə onun yanında laaap balacalaşırsan, sevgilim deyəndə sevildiyini, sevdiyim deyəndə yalnız səni sevdiyini hiss edirsən, həyatım deyəndə hər şeyinlə səni qəbul etdiyini başa düşürsən, səni sevirəm deyəndə bu iki sözün birləşməsini ancaq və ancaq onun dilindən onun səsi ilə eşitmək istəyirsən. Bir də durduq yerdə məni niyə sevirsən? Mənim nəyim xoşuna gəlir? suallarının cavabını axtarırsan. Gülüm deyəndə incəsi olursan və əgər sevdiyin güllə səni çağırırsa.. :) mənsə bu gündən etibarən "kaktusun gülü" oldum. Kaktus fəlsəfəmizi birlikdə yürdüəcəyik.. sadəcə birlikdə. . . gələcəyimizdə. ..və bir il sonrakı hədiyyəmin nə ola biləcəyini açdım sənə. Sözümü sevdin. Mən səni sevdim. Sənsə yenə də məni sev

BAŞLAYANDA : İki il əvvəl "Əli və Nino"-da türk dilində kitabların düzüldüyü rəfi qarışdıranda "Aşk kırıkları" kitabının bəzəkli üz qabığı, adı mənə romantik bir əsər, melodrama tipli kitab olduğunu pıçıldadı. Od qiymətinə aldığım kitabı bir dəfə bacım əlinə alıb oxumaq istəsə də, onun məhşur kitabı yarıda buraxma sindiromu özünü bu əsərdə də biruzə verdi. Mənim üçünsə oxuma zamanım 2 il sonraya təsadüf elədi. Demək olar ki, bir ay idi ki oxumaq üçün yastığımın qırağına qoyduğum və hərdən birdən bir iki səhifə oxuduğum 614 səhifəlik kitabı 50-ci səhifələrdən sonra 3 gündə bitirdim. ALDANIŞ: Nəhayət ki, mən də kitabın üz qabığına aldandım. "Harry Potter", "Twilight" və bu kimi qəbildən olan heç bir kitabı heç zaman oxumamışam və diqqətimi də çəkməyiblər. Bilmirəm nəyə görə, amma uşaqlıqdan fantastik və başqa dünyalardan bəhs edən kitabları sevməmişəm heç vaxt. Mənə maraqlıdır ki, Alman yazıçısı olan xanım Bettina Belitz nə üçün əsəri