from the corner of the world

İndiki şagirdlərdən xəbərim yoxdur, amma bizim məktəb illərimizdə 12-14 yaşımızdan etibarən xatirə dəftərləri tutmaq olduqca dəb idi. Bəzən çantamızda 2, hətta 3 xatirə dəftəri ilə evə gələrdik :)  Xatirə dəftərini yazmaq böyük ritual idi bizim üçün. Xüsusi qələmlər, flomasterlər, "nakleykalar", Mahsun Kırmızıgülün, Özcan Denizin, Seda Sayanın, Sibel Canın, Muazzez Ersoyun, Ebru Gündeşin, Songül Karlının (sadəcə o illərdən adını və şəkillərini bilirəm, kim olduğu haqqında məlumatım yoxdu :D) böyük ölçülü və "nakleykalı" şəkilləri və s. və i.  Qiymətini əzbər bilsək də, məktəbin həyətində balaca kardon qutu qoyub satan əmilərdən, xalalardan "Əmi/xala bu "nakleykalar" neçəyədir?" sualını soruşardıq. Çox vaxt pulumuz olmaz, sadəcə şəkillərə baxar, hansı təzə gəlib, hansından bizdə var məsələlərini müzakirə eliyib geri qaytarardıq. Sonra lavaş turşuları, alçaların dəb olmadığı, qalmur meyvə sayılmadığı vaxtlarda nubarlıq alçaları alardıq onlardan..

Həyatın ironiyasını başa düşmək üçün həyatın sadəcə hər üzünü görmək, gördükdən sonra dərk etmək və qəbul etmək lazımdır. Bunlardan birini eləmədinsə yaşamaq asan deyil, inanın... Mənim həyatım "puzzle"dır. Və mən istəmədən "puzzle"ın ən vacib hissəsini itirmişəm, həyat şəklimin görüntüsü əksik qalıb, boş qalıb. O boşluğu doldurmaq isə qeyri mümkündür, çünki bənzər hissəni heç vaxt tapa bilməyəcəyəm.. Mənim axı o hissəni doldurumaq kimi bir fikrim də yoxdur heç. O parçam əvəzedilməzimdir! Ona görə mən də sadəcə şəklin görüntüsünü dəyişməli oldum. Bu heç də asan olmadı.. istədiyimi əldə edənə qədər xeyli səhv buraxdım, çətinliklər gördüm, uyğunsuzluq, uğursuzluq əldə etdim. Amma nəhayət ki istədiyim görüntünü aldım.  Mən "puzzle"mı boşluğumla dolduracağam, itirdiyim hissəm ilə sevib, bəzəyəcəyəm..  ONA isə söz verdim...  ..həyatın istər ironiyası, istər tamaşası olsun hər zaman əlini beləcə tutacağam. Çünki O itirdiyim hissəni bəzəyən əsas

Sözün düzünü desəm, dünəndən yazmaq üçün açdığım beşinci səhifə və draft bölməsində saxladığım iki yazıdan sonra cəhd etdiyim üçüncü fikir tuğyanımdı. :) Nədən yazmaq istədiyimi dəqiqləşdirə bilmirəm: sevgi? xatirələr? nigarançılıq? keçmişin oyunu ya gələcəkdən müdhiş qorxu? Bilmədim. Bilmədiyim üçün çapaladım və sonda fikrimi cəmləşdirmək üçün bir qərar aldım. Cəmləşdirdim "sevdalarımın" üstündə.. və elə o andaca nigarançılığım yox oldu, gələcəydən qorxularım pufff olub uçdular, keçmişin oyununda qaliblər də məğlublar da eyni qutuya qoyuldu. Təkcə bitməyən  sevgimi və  əvəzsiz xatirələrimi saxladı "sevdalarım"... və mən 50 dəqiqədir ki başlayan bu günümün bitməsinə 50 dəqiqə qalmış danışacağam.. yazacağam.. sevgidən və xatirələrdən. . . :) Bu yaz bir başqa yazdır, Bu yaz daha da xoşdur, Vay o qəlbə ki boşdur.. Mikayıl Müşfiq, "Yenə o bağ olaydı"

Keçən 10-15 ilimə çönüb baxanda, daha doğrusu adi bir hadisə və ya əşya keçən günlərimi mən istəməsəm də mənə xatırladanda xatirələr zəncirim düzülməyə başlayır.. lap elə bu günkü kimi.. Adicə mətbəxin hər küncündə bir xatirə yatır.  Bu gün soyuducunu açıb südü görəndə anamın şirin kakaosunu xatırladım. Məzuniyyətimin ilk günündən iş dəftərimi bağlayıb, xatirələr kitabımı vərəqlədim. Bu dəfə daha çox keçmişə, 20il əvvələ, bacılarımın subay olduğu, hələ hamımızın məktəbə getdiyi günlərə qayıtdım. İstirahət günləri girdə çügün qazanda anamın bizə bişirdiyi o kakao.. bişənə qədər yanında durub "mama, bişmədi?", "mama, nə vaxt bişəcəəəy?", "mama acından öldümeee" deməylərim var idi. Halbuki yalan deyirdim, mən indiyə kimi heç vaxt səhərlər acımıram :) ..anamın əlindən çıxan hər şeyi sevirdim sadəcə.. ..südü götürdüm, qazanı götürdüm, şəkəri götürdüm, kakaonu götürdüm və bişirdim. 7 dəqiqədən az çəkdi ki çox çəkmədi. Sadəcə bir şeyi düşündüm o zaman 5

Demək olar ki, hər birimiz zamanın azlığından şikayət edirik. "Vaxt çatdırmıram", "vaxtım yoxdur", "vaxt uçur" kimi frazalar da bizə çox tanışdır. Şagirdlərdən tutmuş iş adamlarına kimi hamı bir ağızdan bu cümlələri ən azı gündə 2-3 dəfə işlədir. 24 saatın 8-10 saatını yuxuya sərf etsək, vaxt çatdırmadığımızı dediyimiz amma görülməsi vacib olan işlərə vaxt çatdırmamağımız, həqiqətənmi zamanın azlığıdır, yoxsa bizim onu düzgün bölüşdürə bilməməyimizdir? Bu mövzuya müraciət etməyimin əsas səbəbi, özümün də zaman-zaman vaxt qıtlığından şikayət etməyimdir. Düşünürəm ki, hər şeyə vaxt çatdırmaq üçün vaxtın düzgün bölüşdürülməsi əsas məsələlərdən biridir. Amma bunu hamı bacarmır. Bəs nə etməli?  Nədir bizim vaxtımızı alan? Bəlkə faydasız işlər, normaya düşməyən fəaliyyət, ya astagəllik? Gəlin kiçik hesablama edək :) Hər şeydən əvvəl sizin vaxtınızı "yeyən" fəaliyyətlətlərinizi bir yerə qeyd edin. O fəaliyyətlər ki, həyatınıza fay

Keçənlərdə ilk dəfə olaraq "Xoşbəxt olmaq üçün 20 addım" adlı məqalə tipli yazı yazmışdım.  Yazdıqdan bir müddət sonra isə bir neçə saytda yayımlandığının və təəssüf ki, adımın qeyd olunmadığının şahidi oldum. Məqalənin bəzi məqamları istinad edilən saytdan götürülsə də, tərcümə, cümlələrin yenidən işlənməsi, əlavələrin edilməsi, öz fikirlərim tamamilə bəndənizə aid idi. Məqaləni saytlarda yerləşdirən şəxslərdən müəllifin qeyd olunmasını yazıb xahiş etsəm də, təbii ki heç bir şey əldə edə bilmədim. Mən də bunları nəzərə alaraq, blogumda bu tip yazıları öz imzamla yerləşdirə biləcəyim yeni "Məqalələr" bölməsi açdım  (blogun sağ tərəfində görə bilərsiz). Həmin bölmədə mənə maraqlı olan, müxtəlif dillərdə yazılan (müxtəlif yəni bildiyim dillər :D) məqalələri dilimizə tərcümə edib, özümün də şəxsi fikrimi və ya əlavələrimi qeyd edərək diqqətinizə çatdırmaq fikrim var. Ümid edirəm ki, bundan sonra yazılarımdan istifadə edərkən imzamı da qeyd etməyi unutmazlar :)

waiting for a magic. ..happiness is on the way :)

haqqında nə yaza biləcəyimi bilmədiyim, buna baxmayaraq, başladığım, amma söhbətin axırının necə olacağı özümə də qaranlıq qalan bir mövzu: ..çünki düşünmədən yazıram ..çünki sevgi uzun zamandır toxunmadığım yumuşaqlıqdı ..çünki girmədiyim və ya girmək istəmədiyim otağımdı ..çünki o rənglə rənglənə bilmirəm, rəsimlər əyri üyrü çıxır nəsə belə bir şey.. :) bəlkə də sevənlər və sevgili arasındakı fərqi özümçün tapmaq istəyirəm? sevgilər.. rəngli, ağ-qara, monoton - çəhrayı, monoton - boz, çılğın, bədbin, rahat, imkansız, bitkin, alınamayan, gizli, aşkar, utancaq, qarışıq, arsız, abırsız, mənasız ..yox bir dəqiqə! sevgilər mənasız olmaz, olsa o sevgi deyil, çox güman başqa hissdir, elə mənasız bir şey. qısacası, Mikayıl Müşfiqin təbirincə desək, "sevgilərdə qarışıq bilməcələr kölgəsi var.." sevgililər.. əgər söhbət çoxluqdan, -lar -lər şəkilçisindən gedirsə istər istəməz müqayisə olunacaq nələrsə tapılacaq. sevgililər.. kimisi bir birinə ______________

Evə gecikirəm. Bilirsiz, necə deyim, görüşdən gəlirəm :) və evə adətən gəldiyim saatdan gec gəldiyim üçün atamın qapını açanda papağımın ponponuna əliylə vurub, "nə gec gəldüüüüün?" deyəcəyinə əminəm :) Həmişəki oturacağımda oturmuşam, arxadan bir oturacaq qabağda, sağ sıra, pəncərə tərəf. Hava küləklidi, soyuqdu. Yasamal da həmişəki sarı işıqlarına boyanıb. İnsanlar yorğun, fikirli üzləri ilə evə qayıdır, radioda Qarabağ şikəstəsi səslənir, mənsə yazıram.. Bəzən avtobusda ağız deyəni qulaq eşitmir. Bu gün nəsə sakitlikdi yaman. Ona görə də arxada oturan oğlanın astadan danışsa da səsi aydın eşidilir: - ala o gün bilirsən noldu? - nəə? - diməli metroda qatarda bir qız gördüm. Nəsə sifəti yadımda qaldı da. Düşdük qatardan bir yerdə. Sonra o da avtobus gözdədi mən də. Bu gün baksovet metrosunda mən düşürdüm eskalatorla o qız qalxırdı. Baxan kimi tanıdım. Kopya o idi. Eyni sifət, eyni saç, eyni kofta. Elə qəribə oldum ki. ..həmsöhbətindən cavab gəlmədi və bir iki d

Parkın yerdəki dairəvi naxışının düz mərkəzində dayanıb ayaqlarına baxdı və əlini tutan əli bərk-bərk sıxaraq başını qaldırıb soruşdu: - Sənin üçün dünyanın mərkəzi haradır? Nəsə düşünüb əyildi və dodaqlarından öpüb ehmalca qucaqladı və sakit səslə pıçıldadı: - Səni öpə bildiyim, səni qucaqlaya bildiyim hər yer mənim üçün dünyanın mərkəzidir. Xoşuna gəldi. Üç addımdan sonra özü dartınıb öpdü. - İndi bura mərkəzdi? Güldü. Başıyla təsdiq elədi. - Hə əlbəttə. Bəs necə!? Onun da xoşu gəlmişdi. Beş addımdan sonra yenə dartınıb öpdü? - Bəs bura? Bura da? - Bura da. Mən dünyamın mərkəzini özümlə apara bilirəm. Sən olan hər yerdi, hər yer.. Artıq dartınıb öpmədi. Bildi çünki addımlarının sayından asılı olmayaraq əl-ələ tutub gəzdikləri, dayandıqları, oturduqları hər yer dünyalarının mərkəzi olacaq. Başını yuxarı qaldırıb qırmızımtıl səmaya baxdı. Yer kürəsini düşündü. Dünyanın mərkəzində idi. Dünya mərk