from the corner of the world

Hərçənd ki, Aşıq Ələsgər bahar fəslinin gəlişini süsənli sünbüllü dağlarla vəsf eləmişdi, bizim Yasamal dağları qar, çovğun, boran, dolu nə bilim nə təsəvvürü yaradıb bu gün.. 30 mart və küçənin qaranlığında 1 dərəcə istilik kürkünü geyinmiş Bakı küləyi o baş bu baş öz zamanıymış kimi gəzişir dalanlarda.. Yenicə çiçək açan, tumurcuqlayan ağacların üzərində sərt dolu dənəcikləri.. incitdimi görəsən?... sentimentallığa gərək yoxdu, hər halda bioloji baxımdan anormallıqdır və statistik göstəriciləri sadalayan zaman Kənd Təsərrüfatı Nazirliyinin hesabatında "mart ayında yağan dolu filan sahələrə zərər vurub" cümləsini mütləq işlədəcək :D Deməyim odu ki, 31 yanvarda qəfil dəyişən o "hava" son nöqtəsini 30 martda qoydu.. qoydumu heç o da dəqiq deyil.   ..və dünyanın "yay saatı"na keçdiyi bu gün əllərimizi yaman üşütdü.  ..və Türkiyədəki seçkilər dünyanın nəzərlərini öz üzərinə cəmlədi ..və bayırda qışın nəfəsi gəlsə də gül dükanında gördüyüm yazın müjdə

  Anna Axmatovanın şeirlər kitabını ara bir özümçün vərəqləyirəm. Ümumiyyətlə, yorulanda, sakitləşmək istəyəndə, romantikləşəndə, beynimi fikirlərdən azad etmək istəyəndə şeir oxumağı sevirəm. Axmatovanın da kitabından bir iki səhifə vərəqlədikdən sonra qarşıma çıxan bu şeir heç də məni sakitləşdirmədi... İnsan bir düşündüyünü yaşıyar, bir də fikirləşdiyi həmişə kitablarda qarşısına çıxar. Yaxşı indi bu nə məsələ idi!?

Salam sevgili, Sənə məktub yazıram.. Amma Aqşin Yenisey kimi "..yazıram ki bağışla" deyib davam eləməyəcəyəm yazıma. Sadəcə, zaman keçdikcə, əlinin hərarətini unutmağa başladıqca ilk dəfələri xatırlamağa başladım. İlk dəfələrimizi... ilklərimizi.. gizlinimizi, aşkarımızı.. Zaman gözləmədi sənin kimi, ötdü keçdi. Bax, birgə yaşamadığımız günləri gətirir, ayları, saatları... çobanyastığı fəslini gətirir sevgili, vaxtı ilə gözlədiyimiz amma yaşamadığımız o fəsli.. Sənə məktub yazıram.. Amma oxumayacağını bilirəm. Unutduğunu Bakının xəzri küləkləri çoxdan çatdırıb mənə.. sən mənim hisslərimdən həmişə bixəbər, nigaran, mənsə sənin hər addımından xəbərdar. Sənə məktub yazıram.. amma elə bilmə yenə də öyrəşdiyin xallı narıncı fincanımda limonlu çayım yanımdadır :) yox.. heç kofeni də əvvəlki kimi sevmirəm artıq.. səndən çox çox əvvəllər sevdiyim adətim səni xatırladır mənə, nə qəribə.. bəzən günlərlə xatırlamıram ki səni xatırlatmasın mənə.. kitablarımın içində isə daha çox i

Nə qədər və hara qədər şikayət eliyəsən insanlardan, yaxınlarından, doğmalarından, bu həyatdan, var oluşundan.. Kimə, nəyə gərəkdi? Amma bir də baxırsan ki, həyat zəncirinin ən vacib halqaları heç də sən isdədiyin düzülüşdə sıralanmıyıb. Ailə zəncirin bir halqası itib.. Dost zəncirinin halqasından səni özlərindən xəbərsiz çıxardıblar.. Sevgili zəncirin isə... elə dolaşıqdı ki illər keçsə bilməzsən aça bilərsən ya yox.. Gəl ki ən pisi də bu halqalarının düzülüşündən şikayət eliyəcək yeni bir həyata tutunma zəncirin belə olmamasıdır.. ..və beləcə yalnızlaşırsan ..və beləcə kimsəsizləşirsən ..və beləcə hər şeyi öz içində böyüdüb şikayəti də özünə eliyirsən... Onsuzda bu həyatda çox halqalar istəyimiz xaricində düzülür. Sadəcə ya bu halqalara öyrəşib qəbul eliyəcəksən, ya mübarizə aparacaqsan, ya da ən nəhayətində gücünün çatmadığını görüb öz içinə, daxilinə, təkliyə köçəcəksən... Həyat zəncirini hardan çıxartdım bilmirəm düzü. Bir onu bilirəm ki insan yalnızlaşdıqca və bunu

Onu ilk dəfə TEDxBakı -da çıxışını izlədikdən sonra tanıdım. Hardasa 3 il əvvəl... Təbii ki, hamıya təsir edən o çıxış məndən də yan ötməmişdi. Elə o zamanlardan həmişə doluca danışdığı müsbət enerjisini ötürə bilmişdi mənə..  ..o gülər üzlü ..o pozitiv düşüncəli ..o diqqətli ..o dərdə şərik ..o cana yaxın ..o çox şey ..o mənimçün əvvəl uzaq Şəbnəm Alməmmədova, indi hellokişi Şab :) onunla eyni süjet xətti olan, lakin müxtəlif  adda iki fərqli kinonun baş rolundakı qəhrəmanlar olduğumuzu bir məqaləsini oxuduqdan sonra daha çox anladım. və elə belə, adi, cansıxıcı, monoton günlərin birində facebookda onu axtarıb follow düyməsinə basdım və hər şey ordan başladı.. orada hellokishini kəşf elədim.. ..ilk məqaləni oxuyan gözlərim ..ilk məqalənin titrətdiyi ruhum ..ilk məktubu yazan əllərim və ürək çırpıntıları ilə gözlənən ilk məktuba gələn cavab. . . və çox şey ordan başladı.. hal-hazırda normal düşüncəyə, həyata qayıtmağıma görə ona TƏŞƏKKÜR edirəm

Heç zaman cavabını eşitməyəcəyim, bilməyəcəyim suallarım var..

Kaş başlıqlı bu yazımın ilk cümləsi tamamilə fərqli idi.. Mövzu da həmçinin.. Sonra bildiyimiz texnika, yenə də fikirlərimə üsyan edib yazdıqlarımı yadda saxlamadan sildi. Kaş demədim.. Amma ürəyimdə bir balaca söydüm düzü :) ..nə isə, deməli, yazı başqa cür olmalı imiş.. peşmanlıqlardan danışmaq istəyirdim sadəcə, böyük məsələ deyil.. bu yazının ilkin mərhələsində, kaşın nəzəriyyəsini yazmışdımsa, indi içimdən onun təcrübəsini yazmaq keçir... kaşlar təcrübəsi.. peşmanlıqlar təcrübəsi.. ..kaşlar sevdiklərini əbədi itirdikdən sonra yaranır ..kaşlar demək istəmədiyin sözü bilmədən deyərkən, demək istədiyin sözü illərlə susub və heç zaman deyə bilməyəcəyini dərk etdiyin zaman yaranır ..kaşlar hərəkətlərinin nəticəsində meydana gəlir, eləməli olub eləmədiyin, eləmək istəmədiyin, eliyə bilmədiyin peşmançılığın kaşları, ya da elədiyin və bunun üçün başını balışda o tay bu taya atarkən o qu tükü sənə daş kimi gəldiyi zaman yaranır.. peşmanlıq kaşlara, kaşkilərə, bilsəydimlərə, gər

Deməli, mənim üçün  kitablar təkcə görünüşünə və formasına görə yox, həmçinin oxunma sırasına görə də qalın və nazik kitablara bölünür. Qalın kitabları işim az olanda, kitabı uzun müddət oxumaq istəyəndə əlimə alıram, nazik kitabları isə işim çox olanda, kitabları "su kimi" oxuyub tez qurtarmaq istəyəndə. Və son oxuduğum bir neçə kitab da məhz nazik kitablar silsiləsi oldu :) Buna Alber Kamyunun bu il kitab sərgisindən aldığım "Çöküş" əsəri ilə başladım. Alber Kamyudan ilk dəfə "Yad" əsərini 2011-ci ildə oxumuşam, sonra isə "Taun". Remarkdan sonra sevdiyim ikinci yazıçıdır deyə bilərəm. "Çöküş" əsəri də olduqca maraqlı, fəlsəfi, daxili aləmin səsinin əks-sədası kimi üzərimdə güclü  təsir buraxdı. Kamyunun əsərlərini çox karandaşlıyıram həmişə :) Kitabxanamda yazıçının oxumadığım daha bir əsəri, "Xoşbəxt ölüm" var. Daha sonra Fransuaza Saqanın "Salam kədər" kitabını nazikliyinə görə əlimə aldım.

Kitabları kinolardan üsdün tutduğumu həmişə qeyd etmişəm. Elə də kino həvəskarı deyiləm, amma axır 2-3 ildə kitabı bitirdikdən sonra əgər ssenarisinə çəkilimiş kinosu varsa baxıb müqayisə etməyi sevirəm. Təbii ki, hər dəfə kitab daha böyük təəsürat yaradır məndə. Çünki kinoları çəkərkən istər-istəməz çox məqamlara toxunmur rejissor, ssenarini hardasa dəyişir, ya qəhrəmanların hər hansı bir hadisə zamanı nə hiss etdiklərini, daxilində nə düşündüklərini bilmək olmur, amma kitabda bunu oxuyaraq bilirsən, hiss edirsən, təsəvvüründə canlandırırsan. Ya da ən yaxşı halda aktyorun güclü istedadı nəticəsində ordakı hisslər izləyiciyə aşılana bilər.  Baxdığım kinoların əksəriyyətində bunu hiss etməmişdim ta ki dünən Leonardo Di Kaprionun baş rolda çəkildi "Möhtəşəm Qetsbi" əsərinin kinosuna baxmayana qədər.. Kitabı isə hardasa bir həftə əvvəl oxuyub bitirmişdim. Kinodakı effektlər, obrazlar, rejissor işi, dekorasiya, geyim filan bunlara toxunmayacağam, çünki kinoman deyiləm. Amm

Gecələr.. Düşünməli olmadığını da düşündürəcək sənə. Düşünməli olduğunu da. Ya da ən yaxşı halda ən maraqlı söhbətlər, etiraflar olacaq gecə söhbətlərində.. hisslərin kimsəsizləşdiyi andır gecələr. Göz yaşlarının təkcə gözdən axışı deyil, boğazda düyüm düyüm toplanan, yandıran qəhərin ağrısıdır həm də. Gecələr sevgilinin bir kəlməsini gözləməyin həsrətidir. Ondan gələn hər həriflə sevişməkdir.. Bəzi gecələr isə xüsusilə kimsəsizdir, yoxsuldur.. var olan yoxluqdur.. yox olan varlıqdır həm də. söz oyunudur gecələr.. göz yumlunun qaydasız oyunudur bəlkə də. Səni ayrı salan gecəmi məndən Onun nə günahı gecədir keçir.... Səhər durub oxuyanda, "bu nədi yazmışam!?" yazılarından....