from the corner of the world

İndi oturmuşam kitab rəfimlə üzbəüz və düşünürəm - yəni son zamanlardı kitablar mənə ancaq hədiyyə verilir? Özüm kitab alımıram? Axırıncı dəfə kitaba dekabrda pul vermişəm - Oşo müəllimin fikirləri.. Amma indi baxıram ki əslində xeyli kitab almışam, özü də hədiyyə.  Deməli hər şey yeni il qabağı başladı: Birinci hədiyyəm mənə sevgi əsərləri oxumağı məsləhət görən X-man tərəfindən gəldi. Sevginin kitabını özümün yazmağımı məsləhət görən X-man, az kitab oxumağımı və əslində sevgini öz həyatımda birbaşa yaşamağım lazım olduğunu dedi və mənə yeni il hədiyyəsi olaraq.. 1. Ahmet Batman - "Soğuk kahve" 2. Ahmet Batman - "Sabah uykum"  ..kitablarını hədiyyə etdi (30.12.13). Sevgi imiş.. ..kitablarsız qalmağım isə uzun çəkmədi. . . pfff :p  İkinci hədiyyəmi mənə bacım verdi. Bu artıq bizdə bir ənənə formasını alıb. Hər yeni ildə bir kitab. Bilirəm ki, heç kim almasa da o mənə nə alır alsın mütləq əlavə olaraq yanında bir kitab  da

Bu günün yağışlı olmasına baxmayaraq "Kitab oğrusu"nu izləməyə getdim. Bir az gecikdiyimə görə əvvəlinin necə başladığını görmədim düzü, yerimi elə təzə rahatlamışdım ki, Liesel-in qardaşının öldüyü səhnə gəldi. Sonra isə bildiyim səhnələr kadr-kadr bir birini əvəzlədi. Həmişə olduğu kimi yenə də və bir daha kinodansa kitablara vuruldum. Elə insan var ki, əgər bir əsərin kinosu varsa əsəri oxumaq əvəzinə birdəfəlik kinoya baxmağı seçir (bacım), amma mən əsəri oxuyub sonra kinoya baxmağı daha çox sevirəm. Çünki orada hansı səhnələrin kəsildiyini və əsərin orjinalına hansı dəyişikliklərin olunduğunu, nə ilə əvəz edildiyini analiz edirəm. Dünən axşam facebookda " Kinomansan? " səhifəsində kino barəsində bir balaca şəhr oxudum və bu gün məndə hardasa həmin şərhlə həmfikirəm. Baş rolun ifaçısı zəif oynamışdı məncə də. Əsərdən aldığım təsiri kinodan ala bilmədim düzü. Amma qətiyyən baxmağa dəyməz də deyə bilmərəm. Kinoda mənə ən çox təsir eliyən yeri bombaların atıl

Kitab oxumaq gözəldir.. Hələ oxuyub bitirdikdən sonra insanda yaranan boşuluq və təəssüratın üzərində yaratdığı doluluğu demirəm.. Maraqlı əsəri bitdikdən sonra fikirlər elə bil bir qat havada olur, baş bir qat yuxarıda hiss edir özünü düşünə-düşünə - şəxsən məndə elə olur :) "Kitab oğrusu"na ön söz: Bəlkə də filminin Bakı kinoteatrına gəlmə xəbərini eşitməsəydim, ertələyəcəkdim oxumağı. Amma məndə bir adət var ki adətən kitabı oxuduqdan sonra kinosuna baxıram (o da əgər baxsam). Özlüyümdə düşündüm ki, kinoteatrda kinoya baxmağı sevirəm və ən yaxşısı kitabımı oxuyum və sonra kinoya gedim. Kitabı bu gün bitirdiyim üçün hələ kinosuna getməmişəm deməkdir. Amma gedən kimi, bu yazımın ardı mütləq olacaq :) İndi keçək kitabın şərhinə.. Bəzən olur məndə yazıçılara paxıllıq tutur. Bu kitabı oxuduqca elə bir hiss yenə içimdə gəzişdi. Birinci və axırıncı dəfə bunu Remarkda hiss etmişdim :) Əsər Almaniyada İkinci dünya müharibəsi illərindən bəs edir. Alman ailəsi, övlad

Axtardım və tapdım! Axtarışımın Xoşqədəmlə əlaqəsi yoxdu, Axtardığım keçikmiş postda kı animasiyadır :) Nə qədər tənbəl olduğum elə mayın 9-u 2013-cü ildə baxdığım animasiyaya 4 iyun 2013-cü il tarixində yazdığım postdan görünür. Və axtarışımı da 14 yanvar 2014-cü ildə apardım.  Bir baxın! Mənə gurultulu bir alqış düşür! :) Amma ki rusların bir sözü var " Лучше поздно , чем никогда"  Bu gün neyçünsə yarımçıq baxdığım həmin cizgi filmini xatırladım və yadıma düşdü ki, köndələn də olsa həmin posta tv-dən çəkdiyim bir-iki şəkli yükləmişdim. Hardasa 5-10 dəqiqə başımı əyib şəkilə baxıdım ki, bəlkə nəsə bir söz, cümlə tapdım. Google sevimli axtarış saytım mənim :) bir söz belə bəs elədi. Nəticəni əldə etdim! Cizgi filminin adı: LE MAGASİN DES SUİCİDES ( Магазин самоубийств ) İstehsal: Fransa Müddəti: 1:19:56 Bu da animasiyanın özü:

Stop! qorxmaq lazım deyil, tarixi başqa cür vərəqləyirik.. burda nə Şaumiyanının, nə 1918-ci ilin müzakirəsi gedəcək, tarix də başqa tarixdi. Burda 1988-ci il və dünyaya göz açan Abdullayevadan, yəni məndən söhbət gedir. :) Nə deyim, nə yazım ki bu tarixə?... Neçənci ilimdi ki? Neçənci yaşımdı ki? Qəlbimin yaşı.. Güzgüdəkinin yaşı.. ya dövlətin verdiyi əlim boyda sənədin dediyi yaş.. hansı doğrudur ki?... Heç özüm də bilmirəm! Yaşamaq üçün davam edirəm.. Davam etmək üçün arzu edirəm.. Arzu etmək üçün ümidimi üzmürəm.. Ümidimi üzməməkçün mənfilərdən qaçıram.. Mənfilərdən qaçmaq üçün sığınıram ürəyimə.. Ürəyimə sığınmaqçün korlamıram təmiz qalan yerlərini.. Korlamamaqçun ürəyimə köçənə sığınıram.. ..O necə gözəldi ..O necə yanımdadı ..O necə qəlbimdədi ..O necə uzaqdadı amma nəfəs qədər içimdədi.. heç nə isdəmirəm.. sevdiklərim yanımda olsun, yanımda olmayanlar, ola bilməyənlər sağ salamat olsun bəsimdi, vallah bəsimdi... :) I tried carrying the weight of the

Biz keçən əsrin uşaqlarıyıq.. 1900-lərdən 2000-lərə gəlib çıxmışıq, son nəsilik... Biri iki edə bilən müəyyən kütləyə qarışmışıq. Əsri dəyişdik, illəri dəyişdik, özümüzü dəyişdik, ətrafdakıları dəyişdik.. Hər yeni ilin ən azı bir yeniliyi ilə təqvimi cırıb tulladıq.. Biz BİZ olmağı bacarana qədər nələri itirdik.. nələrdən əl çəkdik.. kimlərlə, nələrlə imtahana çəkildik... hansı əziyyətləri sinəmizə sıxıb dərdi özümüzə dərd yox dost bildik... 2013.. daha ötən ilin aldığını səninlə sağaltmaq asan olmadı ki.. ..çətinlikləti ört-basdır eləmək ..günahları gizləmək ..olmazlara girib bataqlıqlarda batmaq ..özünü mələk kimi göstərib şeytanın paltarında gəzmək ..yalançı gülüşlərə sarılıb, qəhqəhələrlə içdən-içdən ağlamaq ..kobudlaşmaq ..vecsizləşmək ..özünü anlamqşı kimi göstərmək, amma heç kəsə məhəl qoymamaq sonra.. sonraysa yavaş-yavaş anlamağa çalışmaq, anlamaq ..səhvləri qarış-qarış düzəltmək ..ayrılıqlarla barışmaq ..itkini içində ən gizlin yerə saxlamaq və ..və yeni h

İlin son yazısına keçməzdən əvvəl son olanlardan bir iki cümlə yazmaq istədim :) Əvvəlcə ciddi araşdırmalarımdan danışacağam. Tanıdığım və tanımadığım bloggerlərin həyat tərzləri, prinsiplərini oxuyaraq komputerin qabağında 4-5 saatımı necə sərf etdiyimi bir mən bilirəm, bir zaman, bir gözlərim, bir də həmin saatlar ərzində danışdırmadığım o ;) nəticə?  - təbii ki, nəticələr əldə etdim, və onu gələn il xüsusi olaraq ayrıca bir mövzu olaraq yazacağam.. Gəzdim, gəzdik çoxlu.. tanıdıq.. öyrəndik.. güldük, əsəbləşdik. yazdım, oxudu.. Gözlərim güldü! Özüm-özümə soruşdum gəldimi? ...yəniii? zamanıdımı - dedim.. Axtardığımı tapmaq üçün zamanı gözlədim, əvəzində tapdı, gətirdi, hədiyyə etdi. Sonra.. Sonra yola saldım sevimli cütlüyü :) ..xoşbəxtlik ..xoşbəxtik (qorxduğum məhvum) Blogumun adını dəyişdim "MY FREE ZONE" - dan "Karandaş"a transfer olduq bir az :) İnsanlarla bir-iki ünsiyyətə girdim, müsbət dəyişikliklərə doğru.. ..və hədiyyələr aldım balacalarım

Onu ilk dəfə ötən ilin payızının ilk ayında tanıdım. Çox adi təsadüf, kiçik bir şərh, göndərdiyim məktub.. və beləliklə onun zəngin, geniş, böyük dünyasının bir pəncərəsindən mən də boylandım. Nə dostdu, rəfiqə. Nə tanışdı, nə biliş. Nə hər zaman yanımdadı, nə həmişəlik uzaqda. Hamı kimi deyil, amma hamıdan fərqli də deyil. ..o bir nağıl qəhrəmanıdı :) Amma onu mən özümdən uydurmamışam. ..o səssisliyimi pozan uzaqdan eşitdiyim bir səsdi. Amma səsi heç narahat eləmədi. ..o yaşadıqlarını mənimlə paylaşan fikirdi. Amma heç nəyə məcbur eləmədi. ..o təbəssümdü ..o ağıldı ..o mehribanlıqdı ..o səmimiyyətdi O sevimli Leylək Xəlifədi :) Bəzən həqiqətən yaxınlarımdan da yaxın oldun mənə. Bunu həmişə hiss eləmişdim. Gün gəldi , əmin oldum. Təşəkkür edirəm! ______________________ Abdullayeva    23.12.12 кому: Leylek Günlər keçdikcə onun əlinin dəydiyi nələrsə azalır.. İllər keçdikcə nə olacaq? gələcəkdən qorxuram... Leylek Xelife  

..heç vaxt heç nə və heç kəs eyni qalmır. bunu kimdənsə tələb etmək ən gülünc və ağlasığmaz isdək olardı bəlkə də. şəkil dəyişir bütün varlıqlar və var olanlar. bir də insanlar.. bizə özümüz qədər yaxın olan insanlar və bizim tanımadıqlarımız... ən pisi tanıdığımıza əmin olub "mənim özüm" dediklərimizin zaman keçdikcə tanımadığımıza günbəgün, qrambaqram istəmədən inanmalı olduqlarımız.. gözlərinin içinə baxanda illərdən bəri tanıdığın o bakiərliyin, saflığın, təmizliyin, o səmimiyyətin itdiyini anlamaq.. hər kəlmədə hiss etdilən soyuqluq.. aranda hər gün bir az da böyüyən ucalan o divar.. iynə kimi sancılan sözlər.. dərk edərəkmi dərk etməyərək mi düşüncəsiz deyilən cümlələr və üsr istəməmələr.. xəstə olanda belə "necəsən?" sualını verməmək.. suallara qaçıram axı hər dəfə - mənmi çox dəyişdim? kədərmi məni belə böyütdü? yoxsa xoşbəxtlikmi səni bu cür dəyişdi? düşüncəsiz etdi? yoxsa mənimi çox düşüncəli etdi? kinli.. sərt.. kobud.. uzun zamandır heç özümüz olmadıq

İnsan həyatında elə zamanlar olur ki, insanın özü ilə, fikirləri ilə tək qalmaq və yaşadığı yeni və gözlənilməz hadisələrdən özünü qoparıb köhnə həyatına atmaq istəyi yaranır. Əslində başqalarında bunun olub olmadığını bilmirəm, amma şəxsən məndə belə hallar zaman zaman özünü göstərir.. köhnə həyat dedikdə, adətən digərlərinin monoton adlandırdığı gündəlik günləri nəzərdə tuturam, rutinlər, bir-birindən fərqlənməyən saatlar. Hansı ki buna öyrəşmisən, bu rutinlə, bu şablonla yaşamaq sənə xoşdur.. Bəlkə də xoş deyil, elə öyrəncəlikdir.. hər nə. Birdən nələrsə baş verir və bu köhnə həyatından dartıb çıxarır.. "Yeni olan köhnə" həyatımdan... Əslində isə mənim bir də öz "köhnədən də köhnə həyatım" var və onun üçün nə qədər darxımışam, bunu heç kəsə başa sala bilmələrəm.... Sözüm onda deyil... Bu gün son zamanlarda rutin həyatımın ritmini dəyişən hadisələrdən özümü qoparıb "yeni olan köhnə" həyatıma ata bildim. Və təbii ki həyatımın ayrılmaz hissəsi ola