DARIXMAQ... - RƏDD OL ARTIQ!

Heç nə edə bilmirəm! Əlimdən heç bir şey gəlmir sözün əsil mənasında.. Yəni yaşamağa məcbur olmadığının yaşatdırılması kimi bir şey... Darıxıram.. Təkcə "O" məhvumu üçün yox həm də... Hər şey üçün.. Yadımda qalmayan körpəliyim də daxil, dəcəl uşaqlığımdan tutmuş, özümü "müasir" hesab elədiyim yeniyetməliyimdən keçmiş, hələ də başa düşmədiyim gəncliyimin ilk illəri üçün darıxıram.. Mən deyəsən elə "mən" üçün də darıxıram.. Sakitlik üçün.. İlk həyəcanlarım üçün.. Hərdən özümə sual verirəm ki, beləmi tez qocaldım?


Özümü 19 yaşında hiss edirəm halbuki.. İllərdən də 2009.. Darixmaqların əleyhinə heç bir dərman tapmamışam.. Heç bir çarə də fikirləşmirəm.. "Gələcək daha maraqlıdır" frazası mənə görə deyil.. Deyəsən heç istədiyim həyatı yaşamıram da. Bəlkə də bu ya anlıq hissdir, ya da "darıxmaq" sindromunun təsirindəndi..

Ən çox Zərdabi küçəsində nənəmgilin evi üçün, bir də Novxanıda dənizə yaxın bibi gilin bağı üçün darıxıram... İndi o evdən nə əsər var nə əlamət, nə də ki, o bağ həminki bağdı.. Nənəgilin evindəki otaqların hərəsinin bir rəngi var idi mənim üçün.. Nənəmin qonağ otağı sarı, yataq otağı yaşıl, dayımgilin otağı da mavi rəngdə idi :) Bir də xüsusi iyi var idi evin... Uşaqlığımın ən qayğısız günləri orda keçib.. Elə bil heç ailə problemləri, söz söhbətlər bizə aid olmazdı.. Uşaqcasına oynayardıq dayım oğlanları ilə.. Hələ "kammenıy karyer"ə açılan balkonu (indi orda nə qədər "navastroyka"lar tikilib) demirəm.. Səhərlər camaatın başına şpilka atar, ikinci mərtəbədən aşağı tüpürərdik. Qışda soyuq olsa da evə girməzdik.. Burnumuz soyuqdan buz kəsərdi amma biz axşamlar sarı işıqlara baxıb bir birimizə qapaz vurardıq :) Bütöv aya baxardıq, ayın üzündəki ləkəni müzakirə edərdik.. Adımı boş yerə "oğlangrərəy" qoymamışdı nənəm... Rəhmətlik nənəm mənim.. Bağdan bəs nə danışım!? ..uşaqlığımın ən şıltaq vaxtları. Yetişməmiş "klubnikları" yeməyim, kollardakı ilbizləri vedrələrə yığıb bağdan qırağda iri daşın ustundə öldürməyimiz, hasarın qabağındakı su kanalı, bağın başındakı tut ağacı, qışqırbağır günü günorta çağı iki addımlıq olan dənizə getməyimiz.. İndi nə o su kanalı var, nə klubnika kolları var, nə də bağın başındakı tut ağacı... Ətrafda da hər tərəf 2-3 mərtəbəli mülklər (!) Darıxıram o günlər üçün.. Çox darıxıram..

Yeniyetməliyimin ilk illərində nənəm rəhmətə getdi.. Sevmirəm yeniyetməlik illərimi.. Amma yenə də darıxıram o illər üçün.. Sevmədiyim üçün.. Çətin günləri məhz o illərdə başa düşüb gördüyüm üçün.. darıxıram. Maddı sıxıntı çəkib nifrət etdiyim yeniyetməliyim.. Vallah darıxıram :)  Məktəbdə sinif nümayəndəsi olduğum, "padruqa"larımla küsüb-barışdığım, oğlanlarla dostluq etdiyim o illər.. Həm o illərin dostluğu indiki qız-oğlan "dostluqlarından" çox fərqlənirdi.. Mühit daha tərbiyəli idi o dövrlərdə.. Daha rahat idi yaşamaq sanki, maddi çətinliyə tüpürərək böyük məmnuniyyətlə qayıdardım yeniyətməlik illərimə və yaşayardım köhnə modanın dəb olduğu o dövrdə... Darixıram.. Çox darıxıram.. 

Sonra 18 yaş.. Bu gənclikmi? Xəyalpərəstlikmi? Özümü axtarışın, özümü dərk etmə(mə)nin başlanğıcı.. Özümün özümə məəttəl qaldığım yaxın keçmiş illər.. Darıxıram o kök halım üçün.. :) Bəlkə də həyatımda heç vaxt unutmayacağım və ömrümün ən maraqlı, ən azad, ən.. ən.. ən.. ən yaxşıları düzə biləcəyim o 4 il.. Səhvlər, doğrular, vacib qərarlar, lüzumsuz depresiyalar... indi gülürəm ..ilk həyəcan da o illərə təsadüf edir, nə xoş... :) Məktəb illərimdəki "padruaqlarımdan" fərqli olaraq dost anlayışını yaxından dərk etmək də elə bu illərin bəhrəsidir.. Ayrı-ayrı həyatları yaşayan üç eyni "can" - belə diyərdim mən bizim dostluğumuza.. Elmlər akademiyasından Baksovetə (o vaxtlar İçərişəhər metrosunun adı hələ deyişməmişdi), ordan da Nizamı metrosuna piyada düşməyimiz, bir həftə hər gün evdən Kitabxana adı ilə çıxmağımız və yalan olmasın deyə 15 dəqiqəlik kitabxanaya baş çəkib şəhər sərgüzəştlərimiz.. Subay sağlıq.. Böyümüşük,  üç eyni "can"ın üçü də böyüyüb.. darıxıram.. vallah darıxıram.. hamısı üçün, bütün hisslərim, duyğularım, fikirlərim, düşüncələrim, xəyallarım, ümidlərim, arzularım üçün darıxıram.. kiçik istəklərim üçün darıxıram.. imtahan həyəcanı üçün, müəllimlərin qeyri obyektivliyini, rektorumuzun pulgirliyini şikayət etməyimçün darıxıram.. sevmədiyim qrup yoldaşlarım, tanımadığım patok yoldaşlarım, 41-45-ci illərin veteranı olan, medalları sinəsində düzülən dekanımız, xadimə Nərgiz xala üçün ..hamı üçün, hər şey üçün darıxıram....

Valideynlərimin cavan üzlər, qara saçları üçün, bacılarımla bir yerdə oturub qəşş eliyib güldüyümüz o günlər üçün.. Bacılarımın subay vaxtları üçün darıxıram... Bütün keçmiş həyatım üçün burnumun ucu göynəyir :(

..və nəhayətində hər şeydən və hamıdan bir qırağa.. bütün bu darıxmaq hisslərinin bir bir cücərməsinə səbəb olan, keçmişimdən indiyədək həmişə mənimlə varmış kimi olan, bu günsə məndən məsafələrcə uzaqda olan Onunçün darıxıram... O hər şeyə səbəb, heç nədə günahı olmayan.. O haqqında yazmağı sevmədiyim tək məhfum.. Amma bütün darıxmaq hisslərimin mərkəzi.. Darıxıram.. çox darıxıram...

Bütün hüceyrələrimə qədər yaşayıram darıxmaq hissini.. Heç kimə küsmədən, incimədən, hesab aparmadan, nifrət eləmədən... Özümə lənət oxuya-oxuya darıxıram, özümçün.. Hər səhər - rədd ol artıq ey darıxmaq! deyib bağırıram səssizcə.. (səsli bağırmaq olmaz) ..gecələr amma yalvarıram ona, tərk elə diyirəm gizlicə.. 

O isə mənə acıq tək nəfərçün darıxdığım duyğurarımı daha çox çoxaldır keçmişi qoyur ortaya, kozer... Mən daraldıqca içdən-içdən, lənət olası darıxmaq genəlir arta-arta..... Və beləcə bu günüm də keçmiş olub, darıxacağım günlərdən birinə çevrilir.. 23-ün son 5 günü :)