from the corner of the world

Sığal, qucaq, isti münasibət, səbəbsiz nazlama, danlama, başını qoyduğun dizlər, ürəy döyüntüsünü eşitmək uçun qulağını dayadığın sinə... və onların hamısı birdən qeybə çəkilir. Son zamanlar hərdən kiminsə gonbul qollarını möhkəm qucaqlamaq istiyirəm, sığallanmaq istiyirəm kiminsə incə əlləri tərəfinnən.. əsəbləşdirmək istiyirəm kimisə evi çirkli saxlamaqla (əlim gəlməsə də), və daha nələr...  ..kefim olmayanda bir sığalı, nəfəsi, varlığı bəs olanım... sığal çəkən tapılmır.. heç istəmirəm də.. bəzən gəlir o istək, hərdən.. elə belə... Müşviq deyib axı:  Ana olmaz bizə hər bir yavrum deyən gözəldən, Çünki onun xilqətində ayrıca bir füsun var...       

Hər səhər olduğu kimi bu gün də yemək bişirərkən mətbəxin pəncərəsindən arabir gəlib gedənlərə, xadimənin yeri süpürməyinə, işə tələsənlərə, maşın silənlərə baxırdım. Bir şey də diyim ki bu bədbəxtlikdimi ya nədimi bilmirəm bütün həyətlərdə mütləq bir "yaxşı olmayan", "adı çıxan" qadın olur. Bizim həyətimizdə də belə bir tumluğ var. Bu gün səhər o qadını da müşahidə elədim yaxşıca. Sözüm onun şəxsi həyatında deyil, qonşuların onun haqqında nə dediyi də məni heç maraqlandırmır. Bu gün gördüyüm başqa bir şey idi. Həmin qadın hündür dabanlı, lasinalı giyimi, qatı makiyajı ilə küçə pişiyinin qabağına yem tökürdü. Həqiqətən də pişik onun deyil. Yemi töküb maşınına minib getdi. Hiss olunurdu ki həmin an heç kəs vecinə deyil, diqqət cəlb etmək fikri də yoxdu. Sadəcə pişiyi bəsləyirdi həmin an o qədər.. kim bilir kənardan milyonlarla söz deyilən "pis" adı yapışdırılan "o" qadınların həmin o söz deyənlərin görmədiyi nə qədər bu cür xasiyətləri var. Kim

Haşiyədən kənar: Uzun müddət olar ki, azad zonamın azadlığı hisslərimin dustaqlığı altında qalıb. Ona görə də aylarla boş qalan səhifələrimi azdan çoxdan nələrləsə doldurmaq qərarına gəldim. Hər şeydən bir az, bir az.. Onsuzda nə blogumda boş qalan o günləri, nə də həyatımda yaranan o ölçüsüz boşluğu heç nə heç vaxt doldura bilməyəcək...  O TAYDAN GƏLƏN VAR.. Təbriz.. Bu şəhərin keçmişi haqqında uzun uzadı dəlillərlə filan danışmaq olar. Amma mən bunların hamısını bir linklə atdım vikipediyanın boynuna və bizim tarixlə 2013, Təbrizin tarixi ilə 1991 ci ilini yaşayan şəhər haqqında gördüklərimi, müşahidə etdiklərimi,, eşitdiklərimi yazmaq qərarına gəldim. Bir ay  içində Təbrizə iki səfərim oldu. Özlüyümdə "sağlamlıq səfəri" adlandırdığım bu səfərimdən həmişə olduğu kimi yenə də çox şey öyrənə, görüb götürə, ən əsası nəticə çıxara bildim.  Əvvəlcə onu deyim ki, bir vaxtlar 90-cı illərdə bizlərin həsrətlə baxdığı Təbrizə indi Təbriz həsrətlə baxır. İnkişafı, di

axı mən hələ də sənin körpənəm. . . . SƏN de, doğum günüm mübarəkdirmi?

..soyuq Bakı havasında bəlkə bir isti kofe,  ya da bir şirin söhbət həyatı unutmaqcun..  mənə xoş sonluqla bitən maraqli bir kino ver,  sonluq sözü elə bəsdi sevgini soyutmaqcun..  tanışların sayı artır dostlar azaldıqca,  hərdən unuduram nədən daha çox zövq aldığımı.  və yenidən vuruluram bu şəhərə hava qaraldıqca,  sevinirəm anlıyanda hələ də bütöv qaldığımı. . .

..və mən bu gün iki dənə kitab aldım. . . =)

- Mövzü tap söhbət edək.. - Nədən danışaq ki? - Bilmirəm nədən istəsən, bir mövzu tap.. - Mövzu yoxdu dai, qurtarıb. - Mövzular qurtarmır, insan qurtarır. - Onda mən qurtarmışam, təbrik edirəm özümü... Həyatdan bir parça...

İlk dəfə necə, nə zaman güldüyümü nəinki mən, heç kəs xatırlamır.. Amma ilk ağladığım günün dəqiq tarixini belə bilirəm, təkcə mən yox elə hamı. Həyatın "qanunu" deyək. Hərçənd ki, bu qanunu pozan və doğularkən ağlamayan körpələr də var. Düşünürəm ki, onları həyatı görəsən fərqli olur? nə isə, mövzu başqa mözvudu.. Nə üçünsə insalar özləri böyüdükcə ağlamağı unudur, yadırğayır ..və \"ağlaya bilimrəm\" ifadəsi. Yəqin ki çox adama yad deyil. Ya da tam əksi.. Həyatın hər kəsə verdiyi pay deyək buna.. Bəzənsə güluşlər oğurlanır... Bircə təbəssümə həsrət.. Süni olmayan, ilıq təbəssümə.. həyat oğurlayır üzündən gülüşünü, ya da gözlərindən. Elə ən pisi də gözlərdən oğurlanan gülüş deyilmi!? Üzdə yalançı gülüşə nə var ki.. Gələcəyə qaçmıram heç.. Artıq orda nə baş verəcək, nə olacaq mənə maraqlı gəlmir.. Ən pis halda qorxuram. . . bəlkə də keçənlərdə ona görə "keçən günlərimi qaytaraydılar, gələn günlərimi qurban verərdim" deyilib.. Keçmişdən borc aldığım gülüşü

İsti yay günlərinin birində ümidim azdı.. Yerini bilirdim adətən, mənə elə gəlirdi ki, hara gedəcəyini bilirəm, ona görə də izinə düşmədim.. Amma fələyin hesablamaları ilə ortaya çıxardığı say mənim sayım ilə üst-üstə düşmədi. Ona görə də "Mən saydığımı saydım, bir də fələyin saydığına baxdım".. İtirdim ümidimin izini, bilmədim hansı günün qaranlıq gecəsində, kimsəsiz döngəsində itib qaldı.. Bir zamanlar təqvimdəki günləri qovalayan mən, indi hər gecənin getdiyi yolların arxasınca "su çiləyirəm".. Ümid itməz deyirlər, itsədə axtarır hamı onu.. Lap başqasının ümidlərini borc alır ən çətin anda. Mənə baxmayın ki, itimişəm, özüm də itmişəm.. Onu axtarmaqdan ki əlimi uzməmişəm, əlimdə çırağım soraqlıyıram geriyə.. Kəsilməz ümid deyilmi?.. Ən nazik və sonuncu bağla olsa da bağlanar insanın ruhundan Allaha doğru. . .

Kitabı necə aldığımı keçən yazılarımın birində yazmışdım.. Həqiqətən də kitabın üz qabığındakı Pol Qogenin öz rəsmi insanı istər istəməz cəlb edir.. Necə ki, bütün əsər boyunca Moem bu kobud, acıdil, yalnız özünü düşünən bir insanın ətrafdakılar tərəfindən diqqəti cəlb etdiyini uzun uzun bəhs edir, yəqin mənim də diqqətimi kitabın üz qabığı çəkmişdi.. Yadımdadı, üniversitetdə oxuyarkən Mədəniyyət tarixi fənnini bizə sənətşünas Kübra Əliyeva keçirdi.. Onun dərslərini elə çox sevirdim, mühazirələrini elə sevə-sevə dinləyirdim ki.. Hətta o fənn üçün ayırdığım dəftər ən səliqəli və indiyə qədər saxladığım dəftərdir :) Sözün qısası, o bizə Qogen haqqında da mühazirə yazdırmışdı və o zaman onun Londondan nə üçün Taitiyə köç etdiyi mənim elə də diqqətimi cəlb eləməmişdi. Amma onun haqqında bu avtobioqrafik əsəri oxuduqca, vikipediyada, ümumiyyətlə internetdə istər istəməz onun haqqında məqlələr axtardım, çəkdiyi rəsm əsərlərinə baxdım... Əsər haqqında onu deyə bilərəm ki, həqiqətən uz